Blog dagboek van Jan Goossens

opium uit Afghaanse papaver

In de Amerikaanse literatuur komt men het begrip "non compliance” dikwijls tegen. Men bedoelt er mee, dat vele patiënten niet correct hun geneesmiddelen nemen. Soms vergeten ze het op tijd te nemen en dan weer nemen ze helemaal niets. Dat kan vanzelfsprekend ernstige gevolgen hebben.

Dat het ook wel eens andersom kan gebeuren blijkt uit het verhaal van een oudere man, die met zijn scooter een ongelukje maakte. Hij brak een paar ribben en dat deed behoorlijk pijn. Via de huisarts kwam hij bij de specialist terecht en die schreef hem een stevige pijnstiller voor in de vorm van Tramadol. Meestal wordt begonnen met paracetamol al of niet versterkt door codeïne, of met zogenaamde NSAID's zoals diclofenac of ibuprofen. Dat de dokter voor tramadol koos was prima, want het is een opiaat dat zeer goed pijnstillend werkt en bovendien de ademhaling wat afremt en dat is voor iemand met gebroken ribben en toch al wat emfyseem van de longen ook niet verkeerd.

De patiënt ging dus aan de gang met zijn opium product. Als de tabletten op waren, schreef de juffrouw een nieuw recept en de juffrouw van de apotheek gaf nieuwe tabletten. Dat ging zo een tijdje door, zonder dat er verder aandacht aan besteed werd. Op een gegeven moment werd de patiënt ziek. Hij had pijn in zijn buik, had geen ontlasting meer, nam sterk in gewicht af en voelde zich zeer ellendig. Een nieuw bezoek aan de specialist haalde niet veel uit want die zei, dat een kaars nu eenmaal een keer opgebrand is en dat een patiënt van 83 niet alles meer van het leven moet verwachten. De patiënt werd tenslotte zo ziek dat hij het einde zag naderen. Hij werd bediend en welbewust werd afscheid van de familie genomen, want het kon niet lang meer duren naar ieders overtuiging. Omdat hij toch dood zou gaan stopte de patiënt met het nemen van tramadol, want dat had, meende hij geen zin meer. Vanaf dat moment knapte hij zienderogen op, kreeg langzaamaan weer ontlasting, kreeg weer wat eetlust en is nu op weg naar herstel.
Dat opiaten sterk obstiperend kunnen werken is ook in de veterinaire praktijk zo bekend als de weg naar Rome.
Als je zoiets hoort denk je als veearts wel aan het oude liedje: “het zal je kind maar wezen “

Bijwerkingen van tramadol: 12 jaar ervaring in Nederland

J.S.Kabel en E.P.van Puijenbroek

– Tramadol is een synthetisch opioïd dat sinds 1992 in Nederland verkrijgbaar is en meestal wordt

gebruikt voor pijnbestrijding wanneer paracetamol of een NSAID niet voldoende werkzaam is.

– In de periode 1 januari 1992 tot 30 november 2003 ontving het Nederlands Bijwerkingen Centrum Lareb

299 meldingen vanwege tramadol, die betrekking hadden op 522 bijwerkingen.

– Frequente meldingen met een hoge ‘reporting oddsratio’ betroffen onder andere misselijkheid,

obstipatie en onttrekkingsverschijnselen. De gemelde bijwerkingen vertonen grote gelijkenis met die

van de andere opioïden. Dit is het gevolg van de affiniteit die tramadol bezit voor de μ-opioïdreceptor.

– Omdat tramadol in de praktijk vaak niet als opioïd wordt herkend, is het van belang om dergelijke

opiaateffecten tijdig als bijwerking te onderkennen.

Ned Tijdschr Geneeskd 2005;149:754-7

Links: de windmolen van Oploo

Rechts: de watermolen van Oploo

Het is zaterdag morgen en zoals gewoonlijk draait de windmolen, die midden in Oploo staat. Dit doet me herinneren aan lang geleden toen ik op een morgen door het dorp reed om enkele zieke koeien te bezoeken. Mijn zoontje, die al een half jaar naar de kleuterschool ging en bij me in de auto zat, was zeer verbaasd toen hij zag dat de molenwieken draaien konden. Hij riep kijk papa de molen draait. Ik zei Oploo is toch het dorp van de molens. We hebben een watermolen en een windmolen, heeft de juffrouw daar dan nog niets over verteld? Waar vertelt de juffrouw dan over vroeg ik een beetje verwonderd. Zijn antwoord was: hoofdzakelijk over Jezus.

slecht geheugen





Een oud stel ging eten bij een ander bejaard echtpaar. Na het eten gingen de dames naar de keuken om de boel op te ruimen, terwijl de mannen bleven praten. Wij zijn gisteren naar een restaurant geweest en hebben daar geweldig goed gegeten zei een van de mannen. Hoe was de naam van dat restaurant vroeg de ander. eerst genoemde dacht diep na en zei toen : Hoe is ook weer de naam van die mooie bloem met stekels? Een roos zei de ander. De man riep hard richting keuken: Roos ! hoe was ook weer de naam van det restaurant waar we gister gegeten hebben.

Links:een animatie van Jamie Iverson, boven de BF 109 en daaronder de zwaar gehavende B-17
Rechts: links zit Stigler, rechts Brown en in het midden de kunstenaar van het plaatje.







Franz Stigler was geboren op 21 augustus 1915 in Beieren. Hij wilde als jongen pater worden, maar voelde zich al vroeg aangetrokken tot vliegtuigen. Op 12 jarige leeftijd kon hij al zweefvliegen en in 1933 haalde hij zijn officieel vliegbrevet. Spoedig werd hij vlieginstructeur in het leger, maar in februari 1942 ging hij naar Noord Afrika onder generaal Rommel als vlieger van het jachtvliegtuig de Messerschmitt BF 109. In 1944 keerde hij terug naar Oostenrijk omdat de bombardementen in Duitsland steeds intensiever werden. Tijdens de beroemde aanval op Schweinfurt, toen de Amerikanen 60 bommenwerpers verloren, schoot hij er twee omlaag en werd toen zelf getroffen door een staart schutter van een Amerikaanse B-17 .

Stigler vloog ongeveer 500 missies en werd 17 keer zelf getroffen. Zes keer moest hij zich redden met de parachute, waarvan een keer, omdat een stuk van een bommenwerper die hij geraakt had, de staart van zijn jachtvliegtuig afsloeg. Elf keer wist hij zijn toestel met veel moeite op de grond te zetten. Hij behaalde 28 bevestigde overwinningen, waarvan elf zware viermotorige bommenwerpers. Hij had alle militaire onderscheidingen en zou op het laatst de hoogste onderscheiding het Ritterkreuz gekregen hebben, maar omdat de oorlog was afgelopen, kon hij deze niet meer worden uitgereikt. Op het laatst van de oorlog werd hij ingedeeld bij het JV44 squadron, dat de eerste straaljagers van de tweede wereld oorlog vloog, de Messerschmitt 262

Hoewel hij dus niet meer het Ritterkreuz kreeg had hij zich wel als een echte ridder gedragen toen hij Charlie Brown met zij mannen op 20 december 1943, hielp om naar Engeland terug te keren. Zelf zei hij daarover, dat het voor hem was alsof hij op parachutisten zou geschoten hebben, iets wat door piloten als minderwaardig werd beschouwd. door de Amerikanen werd zijn daad als een act of chivalry (ridderdaad) beschouwd.

links: de B-17

Albert uit Canada maakte me attent op een interessant verhaal van een Amerikaanse piloot.

Zijn naam was Charlie Brown en hij vloog een B-17 vliegend fort, met de naam “Ye old pub”. Hij vloog op 21 jarige leeftijd, op 20 december 1943, voor de eerste keer als eerste luitenant en commandant, bij de 379de Bomber group, die gestationeerd was in Kimbolton, dat ongeveer midden in Engeland ligt. Het doel was de Focke-Wulf fabrieken in Bremen. Het bombardement duurde 10 minuten op ruim 8 km hoog en meer dan 50 graden Celsius onder nul. De B-17 van Charlie werd zwaar beschadigd, nog voor het commando “bombs away” gekomen was door afweer vuur en Duitse jagers. Zijn toestel werd nog zwaarder beschadigd, toen hij boven Duitsland probeerde naar Engeland terug te vliegen. De plexiglas neus van het toestel was verbrijzeld en de motor nummer 1 was uitgeschakeld, terwijl nummer 4 zwaar beschadigd was. Daarom kon hij de formatie niet volgen, Het kompas was kapot en daarom vloog hij al snel in de verkeerde richting. Toen hij boven een Duits vliegveld kwam, kreeg de Duitse piloot Oberleutnant Franz Stigler de opdracht op te stijgen en de B-17 omlaag te schieten. Toen Stigler de B-17 naderde kon hij zijn ogen niet geloven. Hij had nog nooit een toestel in zo'n slechte staat gezien. De staart en het achterste gedeelte van het vliegtuig waren ernstig beschadigd. Hij zag dat de schutter achter in de staart zwaar gewond was. De schutter in de koepel van het vliegtuig hing dood naar buiten op de romp. De neus van het toestel was ingedrukt en een propeller stond in een abnormale positie, terwijl er meerdere gaten in de romp van het toestel zaten. Ook een derde motor haperde af en toe.

Franz vloog langs het toestel en zag dat de piloot moeite had om het vliegtuig in bedwang te houden. Hij begreep dat de piloot niet wist waarheen hij vloog en daarom zwaaide hij naar hem om aan te geven dat hij 180 graden moest draaien, met de bedoeling hem te laten landen op het Duitse vliegveld. Charlie Brown, die een schotwond in zijn schouder had, reageerde echter niet en daarom begeleidde Franz hem richting Noord zee. Boven zee aangekomen groette Stigler Charlie en draaide vervolgens om, terug naar Duitsland. Thuis gekomen zei Franz dat hij voor de veiligheid, gewacht had met neerschieten totdat de B-17 boven zee was. Hij had het verder vanzelfsprekend, nooit tegen iemand verteld. Charlie Brown haalde het tot het vliegveld Seething kort aan de oostkust van Engeland. Bij de “ briefing” in Engeland kreeg Charlie Brown en zijn bemanning, voorzover die het er goed hadden afgebracht, de opdracht hierover te zwijgen.

Meer dan 40 jaar later in1986 begon Charlie zijn zoektocht naar de Duitse piloot, die in een Messerschmit BF109 hem gevolgd was. Charlie Brown wilde weten, wie de Luftwaffe piloot was, die hem en zijn mannen gered had. Na jaren lang zoeken vond hij tenslotte in 1990 Franz, die zijn oproep in een veteranenblad van de Duitse Luftwaffe gelezen had. Franz had er nooit met iemand over gesproken, ook niet tijdens de reünies na de oorlog. Tijdens een reünie van het 379de Bomber group, waar nog 25 veteranen aanwezig waren, ontmoeten ze elkaar. Franz Stigler was na de oorlog naar Vancouver in Canada geëmigreerd, terwijl Charlie Brown in Seattle woonde. Ze hadden de laatste 50 jaar betrekkelijk kort naast elkaar gewoond. Daarna zijn ze beste vrienden geworden