Blog dagboek van Jan Goossens

Naar aanleiding van het verhaal over koosjer slachten vond een van de lezers het geval van de man met ijzeren pin door zijn hoofd wel heel apart. Hij vroeg : "noem er zo nog eens een".

Carl-Heinrich von Stülpnagel (1886-1944) was een Duitse generaal, die in 1940 opper-commandant van het 17de Duitse leger werd. Een jaar later trok hij met zijn leger naar Rusland en behaalde successen tegen de Russen in Kiev en the battle of Uman in het oosten van Rusland.

Voor de oorlog was hij tegen Hitler, maar dat veranderde na het zogenaamde "Münich pact" waar samen met Frankrijk en Engeland (Chamberlain) werd besloten dat Hitler de gebieden in Tsjecho-Slowakije, waar de zogenaamde Sudeten-Duitsers woonden, mocht bezetten.

In Rusland was hij op de hoogte en mede verantwoordelijk voor de misdaden door de Duitsers tegen de joden en Russen begaan.

In maart 1942 werd hij militair commandant van de bezettingstroepen in Frankrijk.

Op het eind van de oorlog nam hij deel aan de plannen om Hitler uit te schakelen en had contact met Claus von Stauffenberg, die de bom onder de tafel plaatste tijdens de vergadering met Hitler in de Wolsschanze op 20 juli 1944.

Toen dit mislukte werd hij naar Berlijn ontboden door de Hitler getrouwe Militairen. De generaal wist wat dat betekende en pleegde zelfmoord aan de Maas in Verdun door een kogel door zijn hoofd te schieten. Hij werd stekeblind door de kogel die door zijn hoofd ging, maar bleef leven en werd op 30 augustus in Berlijn door de SS opgehangen.

# posted by roodbont @ 1:53 PM 0 comments

Toen ik als veterinair student stage liep op het abattoir in Utrecht, kwam één keer in de week een afgevaardigde van de Joodse rabbi( de shochet) om een rund koosjer te slachten. De shochet is een speciaal opgeleide joodse slager. Ik vond dat zeer interessant en volgde met belangstelling zijn verrichtingen.

Hij begon met de koe die geslacht zou worden nauwkeurig te onderzoeken. De lymfe-klieren werden betast en het was een vereiste dat de koe normaal moest kunnen lopen en verder zich normaal gedragen. Hoewel hij geen dierenarts was, deed hij zeer deskundig zijn werk. Daarna begon hij een groot mes zorgvuldig te slijpen. Het was een lang mes dat meer op een sabel leek dan op een slagersmes.( Dit mes wordt chalef genoemd en moet ruim 40 cm lang zijn) Met een steentje en olie wreef hij net zo lang totdat het snijvlak vlijmscherp was. Ter controle nam hij een vel papier uit een schrift en streek dit langs het snijvlak van de chalef. Tot mijn verwondering werd het vel papier rechtlijnig doorgesneden, zonder enig braampje, alsof het met een schaar geknipt was. Daarna liet hij de koe voorzichtig gaan liggen. Dat deed hij, op de door dierenartsen en veel boeren bekende manier. Door met enkele helpers een jute zak onder de buik van de koe omhoog te trekken gaat de koe automatisch liggen. De koe werd dan voorzichtig op haar rug gerold met het lichaam hoger dan de kop. Hij sprak nu een gebed uit en sneed daarna met één haal de hals van het dier door. Hij vertelde mij dat dit met één haal moest gebeuren om koosjer te slachten. Als het eventueel niet met één haal lukte, was het dier niet koosjer geslacht. Omdat de bloeddruk in het hoofd van de koe onmiddellijk verdwenen is, gaat dit gepaard met acuut bewustzijnsverlies. Zowel de hals-aders als de hals-slagaders (de carotiden) worden in minder dan een fractie van een seconde doorgesneden. Een acuut coma is het gevolg.

Bekend is hetzelfde verschijnsel bij mensen met een te lage bloeddruk ( hypotensie). Als zij wat haastig opstaan kunnen zij op hetzelfde moment als het ware flauw vallen en even buiten bewust zijn raken (orthostatische hypotensie). Als dat al gebeuren kan bij vlug opstaan dan kan men begrijpen dat een koosjer halssnede met een onmiddellijk coma gepaard moet gaan en dat er van pijn geen enkele sprake is. Toen ik later in de praktijk, in tijd van nood, zelf wel eens een koe de hals-slagaders door moest snijden, was ik nog altijd jaloers op de scherpe "sabel" van de koosjer slager. Ik had alleen maar een gewoon slagersmes en ik kan me voorstellen dat de halssnee voor de dieren niet altijd zonder pijn verlopen is.

Door de politici, die zelf nooit een slagersmes gehanteerd hebben en al helemaal nooit zelf een koe de hals hebben doorgesneden, wordt nu de voorkeur gegeven aan wat wetenschappelijk Traumatic Brain Injury (TBI) wordt genoemd. Men schiet een ijzeren pin door de hersens van het dier en gaat er van uit dat het dier dan bedwelmd is en geen pijn meer voelt. Dat zal ongetwijfeld dikwijls het geval zijn, maar ook in een groot aantal gevallen niet. Het hangt er maar vanaf waar de pin in de hersenen terecht komt.

In het standaard werk voor neurologen van Kandel and Schwatz "Principles of neural science" wordt er op gewezen dat pijn bij de mens een psychosomatisch biologisch verschijnsel is en dat daarom pijn bij dieren vanuit een ander gezichtspunt bekeken moet worden. ( There is a lag in the development of accurate psychophysical methods for assessing pain in animals) We kunnen pijn bij dieren slechts vergelijken met pijn bij de mens, voor zover pijnprikkels verlopen via nerveuze systemen die tijdens de evolutie hetzelfde zijn gebleven (phylogenetic systems conserved during evolution). Dit zijn ingewikkelde systemen zoals het Limbische systeem, de thalamus de hypothalamus en de hersenstam. Die zal men kunnen uitschakelen door bijvoorbeeld een effectieve halssnede of een algemene intraveneuze injectie met een verdovingsmiddel, maar niet met een ijzeren pin!

In praktisch elk medisch boek over neurologie, waar Traumatic Brain Injury (TBI) ter sprake komt, wordt het verhaal verteld van de Amerikaanse spoorwegarbeider Phineas Gage die zich bezig hield met het opblazen van rotsen die voor de bouw van het spoorwegnet een obstakel vormden. Op 25 jarige leeftijd bracht hij, op 13 september 1848 in een plaatsje in Vermont, "blasting powder" aan met een ijzeren pin in een gat in de rotswand. Onverwacht ontplofte het buskruit en doordrong de ijzeren pin het hoofd van Phineas Gage. De pin ging onder zijn linker oog naar binnen en stak boven op zijn hoofd weer naar buiten. Wonderbaarlijk genoeg bleef hij leven en kon zelfs nog lang zijn werk blijven doen. De pin had wel zijn linker frontale-hersenkwab doorboord en nog andere schade aangericht, maar hij bleef desondanks niet alleen leven maar ook vrijwel normaal functioneren. Pas 12 jaar later stierf hij in 1860.

Het was daarom wellicht nog niet zo'n vreemde gedachte van de Franse arts Joseph Guillot, die 60 jaar eerder in 1789 tijdens de nationale Vergadering een toespraak hield. Hij stelde voor om alle doodstraffen uit te voeren met behulp van een mechanisch apparaat, later de guillotine genoemd. Het was zijn opvatting dat deze wijze pijnloos was, mits juist uitgevoerd. Voor die tijd werden doodstraffen uitgevoerd door ophangen, het hoofd afhakken en andere wrede toepassingen die afhankelijk van de zwaarte van de misdaad werden toegepast. De Parijse beul Charles Sanson steunde Guillot omdat hij vond dat het te veel van het toeval afhing of een veroordeelde veel of weinig leed als hij met het zwaard onthoofd werd.

Ik ben het met Kandel en Schwartz, de auteurs van het standaardwerk over neurologie, eens dat er een groot gebrek is aan kennis op het gebied van pijn lijden bij dieren. Luisteren naar zogenaamde wetenschappers, die meestal afhankelijk van wie de studie betaald, voor of tegen koosjer slachten zijn, is niet de manier. Iets meer gezond verstand gebruiken zou ook politici niet misstaan.

In 1957 werd er in Nederland voor het eerst geïnactiveerd poliovaccin (tegen kinderverlamming) gebruikt. 95 % van de bevolking werd ingeënt. Vanaf 1966 tot 1982 kwamen er 148 gevallen van kinderverlamming voor, waarvan slechts bij één kind dat geënt was. De andere gevallen bleven voorkomen bij bepaalde streng-protestante populaties, meestal uit de zogenaamde "bible belt". Soms veroorzaakt door import van het virus, maar vooral door de in 1978 voorkomende epidemie. Als men in dergelijke gevallen zijn kinderen, vanwege godsdienstige motieven, niet laat inenten kan dood of verlamming door schuld van de ouders volgen. De overheid knijpt in deze zaak echter een oog dicht onder het mom van godsdienstvrijheid. Nu het over het Jodendom gaat, dat politiek in Nederland in tegenstelling met de streng protestantse SGP, niets voorstelt, is diezelfde godsdienstvrijheid in eens niet meer zo belangrijk. Voor joden is koosjer slachten een wezenlijk element van hun godsdienst. In de Thora (oude testament) beveelt Mozes: Gij zult dieren uit uw kudde slachten op een wijze die ik U beveel.

Henk Bijkerk, Division of infectious diseases in The Netherlands. Surveillance and control of poliomyeliteis in the Netherlands. Reviews of infectious diseases vol. 6 supplement 2 May-June 1984

# posted by roodbont @ 10:36 AM 0 comments

Op Maandag 11 juli kreeg ik vrij plotseling koorts. Ik wist dat ik dan direct contact op moet nemen met de maagdarm-specialist van het Radboud ziekenhuis. Ik werd gevraagd direct naar Nijmegen te komen.

Meestal wijst koorts er op dat er iets fout is met de stent die in de galgang is geschoven. Eerst werd onderzocht of wellicht iets anders de koorts zou kunnen veroorzaken, zoals een longontsteking of iets van dien aard. Er werd voor dinsdag een echo gepland om meer te weten te komen. Maar het werd steeds duidelijker dat er iets met de stent fout was. Daarom ging ik donderdag voor een ERCP onderzoek. Bij ERCP onderzoek wordt via een flexibele slang door slokdarm, maag en dunne darm naar de stent gekeken. het bleek dat het buisje verstopt was en dus geen gal naar de darm kon stromen. De stent werd verwijderd en na overleg werd een nieuwe metalen stent geplaatst. de metalen stents zijn duurzamer en verstoppen veel minder dan die van kunststof. Een nadeel is dat ze eenmaal geplaatst niet meer kunnen verwijderd worden. Ik ben nog tot zaterdag gebleven voor controle van de koorts enzovoort.

Nu ben ik weer thuis maar na een week in bed verlies je snel aan conditie.

Ik hoop dat ik weer snel de oude wordt al realiseer ik mezelf dat je nooit de oude wordt, maar misschien toch iets wat er op lijkt.

# posted by roodbont @ 7:00 PM 0 comments

Enkele trouwe lezers van mijn logboek zullen wel gedacht hebben dat ik deze keer wel erg lang wacht met verhalen te schrijven.

Dat heeft echter een reden. Eind mei kreeg ik problemen met mijn ingewanden. Het leek er op dat ik problemen had met mijn galblaas. Na uitvoerig lichamelijk onderzoek werd ook bloed en urine onderzocht. Bovendien werd echografie gedaan. Deze techniek maakt gebruik van geluidsgolven om structurele veranderingen van bepaald weefsel aan te tonen. Gevonden werd dat een cyste de galgang en de uitgang van de alvleesklier dichtdrukte, met het gevolg dat er geen gal en alvleesklier-sap in de dunne darm kan vloeien. De gal moet daarom door de nieren worden afgescheiden in de urine maar komt deels ook in de huid terecht. Geelzucht (icterus) met jeuk zijn het gevolg.

Vaak worden alvleesklier aandoeningen door kanker veroorzaakt. Omdat de echografie geen duidelijke conclusie gaf, moest verder onderzocht worden. Het kunnen cysten zijn maar ook zogenaamde pseudo-cysten, ontstekingsprocessen enzovoort. daarom werd een CT (computertomografie) scan gemaakt. Hoewel deze vaak duidelijkheid geeft was dit hier niet het geval. Daarom werd een endoscopic retrograde cholangio pancreatography (ERCP) gedaan. In het Nederlands betekent dat naar binnen kijken via de slokdarm en maag naar de gal en alvleesklier uitgang enz. Men gaat dan met een flexible glasvezel slang door slokdarm en maag naar de dunne darm en kan dan van kortbij echografie doen. Bovendien kan men een stukje van de cyste snijden (biopsie) voor verder microscopisch onderzoek. Ook hier was geen kanker weefsel te ontdekken, maar er werden wel ontstekingscellen en wat pus aangetoond. Om een en ander te ontlasten, werden met behulp van de endoscopie slang, buisjes (stents) geplaatst in de galgang en de alvleesklier uitgang. De cyste kan dan niet meer de gezamenlijke uitgang in de twaalfvingerige darm dichtdrukken (zie tekening). Vervolgens kwam ik voor verder onderzoek bij professor van Laarhoven van chirurgie, die eerst Röntgenfoto's maakte. Ook die konden geen kankercellen aantonen. daarna werden MRI's met contrastvloeistof gedaan. Na uitvoerige studie met de röntgenoloog kwam de professor tot de definitieve conclusie dat het een chronisch alvleesklier ontsteking was.

Ik denk dat er nu meer duurzame buisjes geplaatst worden en dat het verder afwachten wordt. We zijn blij dat het geen kanker is en dat is zeer zeldzaam. Voorlopig zijn we dus door het oog van een naald gekropen en we hopen dat die lenigheid nog een tijdje blijft.

# posted by roodbont @ 5:19 PM 0 comments