Saturday, July 10, 2010
Australische deelname aan de tweede wereldoorlog
Generaal-majoor Leslie Morshead
Rechts: Australische soldaten in Noord Afrika
In de tweede wereld oorlog, die van 1939 tot 1945 duurde, namen ongeveer een miljoen Australische mannen en vrouwen als militair aan de oorlog deel. In het begin hoofdzakelijk in Noord Afrika maar later naar de Pacific tegen de Japanners. In 1941 namen 14.000 Australische soldaten deel aan de gevechten in Toebroek en El Alamein in Noord Afrika. Na de verovering door Rommel van Toebroek in augustus 1941 gingen de 6de en 7de divisies naar Nieuw Guinea tegen de Japanners. De negende divisie bleef onder commando van generaal-majoor Leslie Morshead (1889-1959) in Noord Afrika.
In totaal werden 30.000 Australische militairen gevangen genomen en 39.000 verloren hun leven. Twee derde van de krijgsgevangenen vielen in Japanse handen waarvan er 35 % dat met de dood moesten bekopen. De soldaten die in Duitse handen vielen hadden een grote kans om later terug naar Australië te kunnen gaan. Dat zal vooral te danken zijn geweest omdat Rommel zijn krijgsgevangenen op een fatsoenlijke manier behandelde.
Leslie Morshead was in Australië geboren en opgevoed. Gedurende de eerste wereld oorlog vocht hij in Frankrijk. Hij werd bevorderd tot luitenant kolonel. Hij was niet groot van stuk maar zeer kordaat in zijn gedrag. Tegen de aanval van Rommel op Toebroek wist hij de stad 8 maanden te behouden. Hij wist door aanvallen die listig waren opgezet voorraden aan de Duitsers te ontfutselen. Door de Duitsers werd hij daarom “Ali Baba and his 40.000 thieves” genoemd. In juli vond hij dat zijn soldaten te vermoeid waren en in hun gezondheid achteruit gingen. Daarom vroeg hij aan generaal Auchinleck om vervanging. Een regiment werd vervangen door een “Polish Carpatian brigade” In maart 1942 werd Morshead bevorderd tot luitenant -generaal. Het succes van de tweede slag om El Alamein was vooral te danken aan de 9de Australische divisie onder generaal Morshead. Het betekende wel een verlies van 1,177 doden, 3,629 gewonden en 193 vermisten.
Monday, July 05, 2010
De Gurkha's
Links: Gurkha soldaten tijdens straatgevecht
Rechts: Gurkha met in rechterhand een kukri
De Gurkha's komen uit Nepal. Toen de Engelsen in 1814 Nepal trachten te onderwerpen lukte dat niet. De Nepalese soldaten waren meestal leden van bepaalde Gurkha stammen uit het berggebied van Nepal. Het viel de Engelsen op dat deze soldaten zeer dapper waren en uitstekend geschikt waren om onder zeer zware omstandigheden toch optimaal functioneerden.
Spoedig namen de Engelsen Gurkha soldaten als huurlingen op in hun leger en dat is tot op dit ogenblik zo gebleven. De Gurkha brigade bestaat uit elite soldaten die zeer goed getraind zijn deels ook als parachutisten.
Nadat India zelfstandig werd in 1948 werden een aantal Gurkha militairen toegevoegd aan het Indiase leger. Een deel van de Gurkha's bleef in het Engelse leger en werd als regiment in Maleisië gevestigd, waar zij zich trainden in jungle gevechten.
Bataljons Gurkha soldaten namen overal ter wereld deel aan de Engelse krijgsverrichtingen zowel nu als in het verleden al ongeveer twee honderd jaren lang.
Zo namen zij deel aan de Falkland-eilanden oorlog in 1982 en de Engelsen gooiden pamfletten boven de Argentijnen, waarop vermeld werd dat de Gurkha's er aan kwamen. Dit was voor de Argentijnen dan aanleiding om onmiddellijk “de pijp aan Maarten te geven”.
Ook tijdens de Balkan oorlog waren de Gurkha's in Kosovo. Als parachutisten beveiligden ze de wegen waarlangs het leger wilde optrekken.
In Oost Timor fungeerden zij als peace keeping force .
Sinds 2007 zijn zij ook in Afghanistan in Urusgan en Helmand.Toen in 2007 een 2.500 man sterke NAVO-strijdmacht een vallei in Helmand moest heroveren, was het logisch dat de Gurkha’s te voet voorop gingen door de maïsvelden, boomgaarden en de wirwar van irrigatiekanalen en lemen muurtjes.
In de tweede wereldoorlog vochten zij overal in de Pacific en ook in Europa. Als onderdeel van het Engelse leger waren ze van het begin tot het eind in Noord Afrika van El Alamein tot Tunis.
Ook in Italië, Griekenland namen ze aan de strijd deel en bij Monte Casino kregen ze het zwaar te verduren toen ze werden ingezet tegen de Duitse eerste parachute divisie waarvan door de Engelsen gezegd werd dat het “one of the greatest fighting formations ever to take field “was. Van de iets minder dan 1000 Gurka's bleven slechts acht officieren en 177 manschappen over.
Jaarlijks melden zich in Nepal duizenden jonge Gurkha's voor het leger. Hiervan worden 230 geschikte jongens gekozen voor de Gurkha brigade die onderdeel is van het Engels leger.
Ook gaan een aantal Gurkha's naar het politie corps van Singapore. De minister president van Singapore Lee Kuan Yew zei hierover in zijn boek:
“When I returned to Oxley Road [Lee's residence], Gurkha policemen (recruited by the British from Nepal) were posted as sentries. To have either Chinese policemen shooting Malays or Malay policemen shooting Chinese would have caused widespread repercussions. The Gurkhas, on the other hand, were neutral, besides having a reputation for total discipline and loyalty”.
De Gurkha's zijn herkenbaar aan een krom klein hakmes dat kukri genoemd wordt en dat ze altijd bij zich dragen. In plaats van een bajonet gebruiken ze dit mes als dat nodig is.
In 1997 werd door koningin Elizabeth een monument ter ere van de gurkha's in Londen onthuld met de tekst van Sir Ralph Turner een Engelse deskundige op het gebied van Indiase talen:
“Bravest of the brave, Most generous of the generous, Never had country more faithful friends than you.
Saturday, July 03, 2010
De B-25 Mitchell en de slag om Midway in de Pacific
De brandende Hiryu
Rechts: De D-25 Mitchell
De “medium bomber”de North American B-25 Mitchell was de meest succesvolle bommen werper die in Noord Afrika werd gebruikt. De Mitchells waren genoemd na generaal Billy Mitchel. Deze generaal had na de eerste wereldoorlog vurig gepleit voor de opbouw van een luchtvloot. Zijn collega's waren het daar niet mee eens en zorgden er daarom voor dat hij de dienst moest verlaten. Later kreeg hij postuum eerherstel en de middelzware bommenwerper die eind jaren dertig gebouwd werd kreeg zijn naam de B25 Mitchell. Er werden er ongeveer 10.000 van gebouwd. Ook in de Pacific voldeed dit toestel goed. Het waren de Mitchells die voor het eerst op 18 april 1942 in staat waren om rechtstreeks Japan aan te vallen. Ze waren opgestegen vanaf het Amerikaanse vliegdekschip de USS Hornet. Normaal steeg de B25 Mitchell alleen op vanaf een vliegveld. Met gevaar van eigen leven stegen de Mitchells op vanaf de Hornet. Vooral leutenant-kolonel Jimmy Doolittle die als commandant het eerst opsteeg had de minste aanlooptijd omdat het grootste deel van het dek vol vliegtuigen stond. De bedoeling was Tokio te bombarderen om zo de Japanners angst in te boezemen, maar vooral ook om thuis de mensen in Amerika nieuwe hoop te geven en een hart onder de riem te steken. De bedoeling was om over Japan te vliegen, Tokio te bombarderen en daarna in het niet door de Jappen bezet gebied van China te landen. Terugkeren naar de Hornet was te ver ondanks de extra benzine die werd meegenomen.
De Japanse admiraal Isoroku Yamamoto, meende dat alle eilanden in de Pacific van waaruit Amerikaanse vliegtuigen Japan konden bereiken in Japanse handen waren. Hij ging er van uit dat de Mitchells opgestegen waren vanaf het Amerikaanse eiland Midway.
Midway is een atol eiland dat op twee-derde de afstand Hawaï- Tokio in de stille oceaan (Pacific) ligt. Het ligt nog geen 2000 km van Hawaï vandaan.
De Japanners vonden het daarom nodig ook dat eiland te bezetten. Dat kwam de Amerikanen niet slecht uit omdat ze zich daar dan goed op konden voorbereiden. Bovendien hadden de Amerikanen de codes die de Japanners gebruikten weten te ontcijferen. Dat kwam natuurlijk goed van pas omdat zij zo precies wisten waar de Jappen zouden aanvallen et cetera.
Op 5 juni 1942 vielen de Japanners het eiland Midway aan. Vice-admiraal Chiuchi Nagumo beschikte over 272 vliegtuigen en 4 vliegdekschepen. De Amerikaanse admiraal Chester Nimitz had 348 vliegtuigen waarvan 115 op het eiland Midway gestationeerd waren. De andere Amerikaanse vliegtuigen maakten gebruik van drie vliegdekschepen.
Er werd een hevige strijd gevoerd en de Amerikanen verloren in het begin veel vliegtuigen. Ook het eiland Midway had het flink te verduren. Vanaf het vliegdekschip de Hornet stegen Amerikaanse duikbommenwerpers op van het type Douglas SBD Dauntless. Veel toestellen werden neergeschoten door het scheepsgeschut en de snelle en wendbare jagers de Zero's van de Japanners. 13 duikbommenwerpers van het type Dauntless stegen op vanaf de Yorktown. Het toestel van commandant Lou Henderson was zwaar beschadigd en zijn benzine tank vloog in brand. Hij vloog zijn verloren gewaand Dauntless toestel met een bom van 500 kg aan boord op het vliegdekschip Soryu. Het schip was zwaar beladen met bezine tanks en vol getankte vliegtuigen. 711 bemanningsleden van de 1103 kwamen om kapitein Yanagimoto verkoos met zijn schip naar de bodem van de stille oceaan te gaan.
De Amerikanen probeerden het vliegdekschip de Akagi aan te vallen. Enkele Mitchells die vanaf Midway waren opgestegen, werden door de Japanners neergeschoten, maar luitenant Jimmy Muri wist ondanks twee brandende koepels en een brandende motor het vliegdekschip te bereiken en bommen er op te gooien. Omdat het vliegdek vol geladen was met benzine en ammunitie werd het volledig vernield.
Ook het vliegdekschip de Kaga werd aangevallen door 28 Dauntless duikbommenwerpers die opgestegen waren vanaf de Amerikaanse Enterprise. Enkele bommen troffen doel en de voorraad benzine op het vliegdekschip vloog in brand. De Amerikaanse duikboot Nautilis vuurde 4 uur later nog een torpedo af op het Japanse schip maar deze ging niet af. De Japanners vuurden wat later, toen bleek dat het schip verloren was, zelf twee torpedo's af en het schip verdween in de diepte.
Het Japanse vliegdekschip de Hiryu hield het langer vol maar werd tenslotte in brand geschoten door de 40 dauntless duikbommenwerpers die vanaf de Enterprise waren opgestegen.
De Amerikanen verloren hun vliegdekschip de Yorktown die door torpedo's van de Hiryu getroffen werd. De Amerikaanse vliegdekschepen de Hornet en de Enterprise stuurden 40 Dauntless duikbommenwerpers op de Hiryu af en deze werd zo zwaar beschadigd dat hij door de Japanners zelf tot zinken werd gebracht.
De slag van Midway wordt wel The turning point of the Pacific genoemd. Door het verlies van hun vliegdekschepen werden de Japanners in het defensief gedreven voor de rest van de oorlog.
6 Maanden na Pearl Harbor lagen vier van de zes Japanse vliegdekschepen op de zeebodem van de stille oceaan. De Japanners moesten hun plan om Australië te isoleren opgeven. De oorlog werd in feite beslist door vliegdekschepen.
