Saturday, September 29, 2012
Jan Goossens veearts
In memoriam
Jan Mathias Maria Goossens
Geboren: 23 februari 1925 te Deurne
Overleden: 26 september 2012 te Mill
Woonachtig gedurende 1958 - 2008 te Oploo
Zoon van Jan Mathias Goossens (1887-1970) burgemeester van Oploo c.a. 1925-1952 en Martha van de Mortel (1888-1968). Gehuwd op 28 oktober 1954 met Hannie (Johanna Maria) van Lieshout geboren 19 mei 1932 te Sint Oedenrode.
Gedicht, foto en tekst op zijn zelf geschreven herinneringskaartje.
Hierboven staat de proefdruk van het 'bidprentje' van pa. U ziet dat de geboortedatum fout is. Een begrijpelijke fout want de geboortedatum van pa is de 23e februari en die van mijn zoon Mathijs 25 februari. Ik war het nog wel eens door elkaar. Gelukkig ontdekte Mathijs op tijd de fout en kon erger voorkomen worden.
De samenvatting van zijn levensloop, die hij enkele jaren geleden gemaakt had en die op 29 september 2012 te Beuningen door mijn zus Janine uitgesproken werd, staat hieronder.
Pa is geboren in 1925 in Deurne. Nog in datzelfde jaar verhuisde zijn familie samen met tante Anna naar Sint Tunnis, waar de vader van pa tot burgemeester benoemd werd. Eerder diende hij als secretaris in de gemeente Deurne. De moeder van pa kwam uit een brouwersfamilie.
Pa groeide op in een groot en streng katholiek gezin en had zes broers en twee zussen.
Broer Tonny stierf samen met zijn verloofde te vroeg door een noodlottig bombardement in 1944 tijdens de bevrijding. Vandaag noemen we dat een friendly fire, maar zo vriendelijk was het niet. 25 mensen sneuvelden.
Pa ging enkele jaren naar de lokale lagere school. Dat was een plezierige tijd voor hem. Zijn ouders waren wel streng, want hij moest altijd net iets eerder thuis komen dan de rest. Ook werd er nauwelijks geknuffeld, want dat hoorde niet in een streng katholiek milieu.
Gerrit Pennings was een van zijn boezemvrienden en woonde aan de overkant. De moeder van Gerrit was als een tweede moeder voor pa. Hij voelde zich er altijd welkom en ze verwende hem. Ze werd dan ook Mam Pennings genoemd door hem.
Verderop in het dorp aan de Boxmeerseweg woonde in een boerderij de familie Brienen. Het boerenbedrijf trok zijn aandacht en hij was dan ook trots,.. wanneer Bert Brienen geen melk meer uit het uier kreeg,.. nadat hij deze gemolken had. Dat was ook de tijd dat hij veearts Dr. Moons ontmoette, als hij voor een visite aan kwam. Zijn belangstelling voor de veeartsenijkunde is toen ontstaan.
Toen pa 9 werd ging hij samen met zijn broer Harry, die 12 was naar de kostschool in Reusel. Harry deed hem de stropdas om en kamde zijn haren. Voor pa was dat een traumatische ervaring, die hij maar moeilijk te boven kwam. Maar de kwaliteit van de lagere school in Sint Tunnus was van dien aard dat zijn vader en moeder er toch voor kozen hem in Reusel te plaatsen.
Toen hij 14 was ging pa naar het gymnasium in Venray. Er was iets meer vrijheid, maar de religieuze omgeving was er nog altijd even kil en emotieloos. Kort daarna vielen de Duitsers Nederland binnen. Na een paar jaar in Venray bleek dat pa geen priester wilde worden en moest hij extern gaan wonen bij ‘tante Mina’. Tante Mina zorgde dat hij niks te kort kwam en hij had het er naar zijn zin.
De bevrijding was een spannende tijd. Pa was toen 19 jaar. Samen met zijn vriend en achterneef Tjeu Rutten is hij toen op 18 september 1944 op een fiets met harde banden naar Grave gefietst, om de bevrijders te begroeten.
Op 27 september 1944 sneuvelde tijdens de bevrijdingsacties de Schotse Kapitein Ellis die in Sint Tunnus direct een noodgraf kreeg. Zijn moeder verzocht middels een brief aan de gemeente of haar zoon op het kerkhof begraven kon worden. Pa werd ingezet als tolk voor de familie en zorgde voor een eenvoudige kist en een plekje naast kolonel Silvertop. De familie was hem zeer dankbaar en stuurde pa als dank de gouden manchetknopen van de Kapitein. Pa was hier altijd zo trots op en wilde deze graag nu op zijn kist, om deze aan jullie te tonen.
Na de oorlog ging pa bij de stoottroepen, omdat hij dat. zoals zo veel jongens in die tijd spannend en edelmoedig vond. Het had een dubbele reden, want omdat hij vrijwillig in dienst ging, kreeg hij zijn laatste jaar cadeau van het gymnasium.
Hij ging in Utrecht diergeneeskunde studeren en werd door zijn studiegenoten wat bijgespijkerd die het gym wel hadden afgemaakt. Na een aantal jaren ging hij Dr. Moons in Mill assisteren die het druk had gekregen, omdat hij bij de oprichting van de KI in Beers betrokken was. Ze spraken af dat pa de klanten uit de gemeente Sint Tunnus zou over nemen. Maar eerst moest hij nog afstuderen. Dat kwam door een noodlottig auto ongeluk van Dr. Moons in een stroom versnelling. In het najaar van 1954 studeerde hij af, en startte hij zijn eigen praktijk op 1 november aan de Deurnseweg in Oploo. Maar voor het zover was trouwde hij vier dagen eerder met ons ma. Zijn oudere broer Harry, waar hij samen mee op kostschool in Reusel had gezeten had hem gekoppeld aan een jongere zus van zijn vrouw Jeanne. Ma werd zijn steun en toeverlaat en liet pa worden wie hij was. In 1958 werd er verhuisd van de Deurnseweg naar Den Hoek. Odette, Twan, Janine en Jan jr. maakten het gezinsleven compleet.
Na 10 jaar praktijk maakte pa de overstap naar de KI in Beers. Hij volgde Dr. Moons voor de tweede keer op. Hij hield niet van heilige huisjes en schopte ze met regelmaat omver. Bijvoorbeeld de snelle omschakeling naar diepvries sperma en later de introductie van de Rode Holstein Friesians. Het kon de autoriteiten niet altijd bekoren, maar de boeren in het land van Cuijk wist hij met zijn overredingskracht te enthousiasmeren.
Naast de KI, zijn lust en zijn leven, had hij ook een bijzondere interesse in de gedragsbiologie. Pa was altijd aan het studeren en in die tijd zat hij ieder vrij moment achter zijn bureau. Hij publiceerde zo nu en dan en in 2009 werd zijn kennis gebundeld in zijn boek "De biologie van menselijk gedrag". Deze publicatie werd mogelijk gemaakt door zijn vriend Wijnand Pon die hij in 1976 leerde kennen als medestander en promotor van het Rode Holstein Friesian Ras.
Vier jaar geleden verhuisde pa en ma naar Park Hoogstraaten in Mill. Opvallend snel vonden ze daar hun draai. Pa heeft daar nog drie geweldige jaren gehad en kon van veel dingen in het leven genieten, zoals het contact met zijn kinderen en kleinkinderen, samen naar ons bosje, lekker eten en drinken, maar ook de deelname aan de Probus waar hij zo'n 40 lezingen gaf. Geanimeerd vertellen zat in zijn bloed.
Afgelopen jaar werd pa geplaagd door fysieke ongemakken. Periodes van hoop afgewisseld door gevoelens van, zoals hij het zelf noemde "algehele malaise". Tijdens zijn eerste verblijf in het ziekenhuis arrangeerde hij al vast zijn uitvaart. De kans van slagen was fifty fifty , hij zelf zei: "het is erop of er onder". Hij schreef toen de tekst voor op het herinneringsprentje en hij maakte zijn wensen kenbaar zoals "vraag Antoine of hij zijn uniform aan doet", zorg er voor dat de manchetknopen van Kapitein Ellis op mijn kist staan en vertel daar iets over". Hij wilde persé dat Bram het lied "we will meet again" zou zingen met Evert op de gitaar en koos de rest van de muziek. Ook wilde hij graag een eenvoudige vuren kist; typisch Brabants hout zonder poespas. zijn broer Harry had hem hier in geadviseerd; Hij had gezegd "ik ga in een populier en jij moet in vurenhout".
Harry betekende veel voor pa. Ze waren immers samen naar de kostschool in Reusel gegaan. Harry had hem daar steeds goed in de gaten gehouden en was zijn steun en toeverlaat. Harry was in de zestiger, zeventiger en begin tachtiger jaren een autoriteit op motorcross gebied. Hij was manager van top rijders als Frans Sigmans, Gerrit Wolsink, en Peter Herlings, internationaal KNMV jurylid en voorzitter van de vereniging die lange tijd de motorcross der Azen in Sint Anthonis georganiseerd hebben.
We kregen allemaal hoop toen hij succesvol uit de eerste operatie kwam, maar het herstel bleef moeizaam en er traden complicaties op. Er volgde nog een operatie die hem hevig verzwakte. De laatste maanden van zijn leven kon pa niet normaal meer eten,.. en drinken ging zelfs erg moeilijk. Hij verlangde naar een vredig einde.
Zijn wens is vervult en hij heeft eindelijk rust, waar hij de laatste dagen zo naar verlangde. Hij is vredig gestorven.. Wij, zijn familie om hem heen, het bracht ons zo dicht bij elkaar.
We zijn hier nu samen gekomen om van een bijzonder mens afscheid te nemen. Een lieve en wereldse man die iedereen wilde bijstaan met zijn goede raad.
We zullen hem, onze altijd aanwezige raadsman, heel erg missen.
Hieronder staat het In Memoriam zoals dat tijdens de crematie uitgesproken werd door Jos van Rooij namens zijn probusvrienden.
Probusclub “Maas en Niers” werd op 7 maart 1991 in Boxmeer opgericht.
Jan was vanaf het allereerste begin lid van deze vriendenclub, die als doel heeft het bevorderen van saamhorigheid en vriendschap van geheel of nagenoeg geheel post-actieven die een maatschappelijk verantwoordelijke functie hebben vervuld en die, ieder vanuit een persoonlijke, intellectuele en maatschappelijke achtergrond, waarde hechten aan het regelmatig ontmoeten van elkaar, waarbij onderlinge hulpvaardigheid, verbreding van kennis en interesse, verruiming van inzicht alsmede ontspanning bindende elementen vormen.
Jan heeft voor onze Probusclub heel veel betekend.
Zijn aanwezigheid, zijn humor, zijn betrokkenheid, zijn kennis van zaken en zijn interesse op velerlei gebied, zijn hulpvaardigheid naar ieder die een beroep op hem deed, we missen hem. Jan was een vriend. Intens werd er meegeleefd toen zijn gezondheid hem in de steek begon te laten en zijn dood bracht grote verslagenheid.
Over verbreding van kennis en verruiming van inzicht:
Hij hield zelf maar liefst 40 lezingen / voordrachten, de laatste op 15 september 2011.
Hij zei die morgen zelf te denken dat dit record lange tijd stand zou houden.
Jan’s liefde voor zijn vak, voor het welzijn van de dieren die aan zijn zorgen werden toevertrouwd, roep ik in herinnering, evenals zijn respect voor elke veehouder, elke veehoudster en voor ieder die hij met raad en daad bij mocht staan.
Het gedrag van mensen bood Jan gelegenheid tot reflectie en tot onderzoek.
Hij bestudeerde met name de biologische grondslag van het menselijk gedrag en schreef daarover een indrukwekkend boek.
Ethologie is de wetenschap die zich bezig houdt met onderzoek naar het natuurlijke gedrag van dieren. Een dier vertoont 'natuurlijk gedrag' uit zichzelf. Het gedrag is aangepast aan de omstandigheden, en helpt een dier om te overleven.
Maar hoe zit het met de mens, welk gedrag vertoont de mens, hoe overleeft de mens?
Jan Mathias Maria Goossens
Geboren: 23 februari 1925 te Deurne
Overleden: 26 september 2012 te Mill
Woonachtig gedurende 1958 - 2008 te Oploo
Zoon van Jan Mathias Goossens (1887-1970) burgemeester van Oploo c.a. 1925-1952 en Martha van de Mortel (1888-1968). Gehuwd op 28 oktober 1954 met Hannie (Johanna Maria) van Lieshout geboren 19 mei 1932 te Sint Oedenrode.
Dit is de voorkant van de rouwkaart. De afbeelding is van een ansichtkaart die hij
een jaar of zeven geleden stuurde naar Evert om hem te bedanken. Evert
(vriend van Janine en vader van Bram) is beroepsmuzikant en verraste
pa regelmatig met een CD met muziek die hij voor hem opgenomen had.
Op de kaart schreef pa dat hij het nummer van Turksfruit van
Toots Thielemans fantastisch vond.
Gedicht, foto en tekst op zijn zelf geschreven herinneringskaartje.
De samenvatting van zijn levensloop, die hij enkele jaren geleden gemaakt had en die op 29 september 2012 te Beuningen door mijn zus Janine uitgesproken werd, staat hieronder.
Pa is geboren in 1925 in Deurne. Nog in datzelfde jaar verhuisde zijn familie samen met tante Anna naar Sint Tunnis, waar de vader van pa tot burgemeester benoemd werd. Eerder diende hij als secretaris in de gemeente Deurne. De moeder van pa kwam uit een brouwersfamilie.
Pa groeide op in een groot en streng katholiek gezin en had zes broers en twee zussen.
Broer Tonny stierf samen met zijn verloofde te vroeg door een noodlottig bombardement in 1944 tijdens de bevrijding. Vandaag noemen we dat een friendly fire, maar zo vriendelijk was het niet. 25 mensen sneuvelden.
Pa ging enkele jaren naar de lokale lagere school. Dat was een plezierige tijd voor hem. Zijn ouders waren wel streng, want hij moest altijd net iets eerder thuis komen dan de rest. Ook werd er nauwelijks geknuffeld, want dat hoorde niet in een streng katholiek milieu.
Gerrit Pennings was een van zijn boezemvrienden en woonde aan de overkant. De moeder van Gerrit was als een tweede moeder voor pa. Hij voelde zich er altijd welkom en ze verwende hem. Ze werd dan ook Mam Pennings genoemd door hem.
Verderop in het dorp aan de Boxmeerseweg woonde in een boerderij de familie Brienen. Het boerenbedrijf trok zijn aandacht en hij was dan ook trots,.. wanneer Bert Brienen geen melk meer uit het uier kreeg,.. nadat hij deze gemolken had. Dat was ook de tijd dat hij veearts Dr. Moons ontmoette, als hij voor een visite aan kwam. Zijn belangstelling voor de veeartsenijkunde is toen ontstaan.
Toen pa 9 werd ging hij samen met zijn broer Harry, die 12 was naar de kostschool in Reusel. Harry deed hem de stropdas om en kamde zijn haren. Voor pa was dat een traumatische ervaring, die hij maar moeilijk te boven kwam. Maar de kwaliteit van de lagere school in Sint Tunnus was van dien aard dat zijn vader en moeder er toch voor kozen hem in Reusel te plaatsen.
Toen hij 14 was ging pa naar het gymnasium in Venray. Er was iets meer vrijheid, maar de religieuze omgeving was er nog altijd even kil en emotieloos. Kort daarna vielen de Duitsers Nederland binnen. Na een paar jaar in Venray bleek dat pa geen priester wilde worden en moest hij extern gaan wonen bij ‘tante Mina’. Tante Mina zorgde dat hij niks te kort kwam en hij had het er naar zijn zin.
De bevrijding was een spannende tijd. Pa was toen 19 jaar. Samen met zijn vriend en achterneef Tjeu Rutten is hij toen op 18 september 1944 op een fiets met harde banden naar Grave gefietst, om de bevrijders te begroeten.
Op 27 september 1944 sneuvelde tijdens de bevrijdingsacties de Schotse Kapitein Ellis die in Sint Tunnus direct een noodgraf kreeg. Zijn moeder verzocht middels een brief aan de gemeente of haar zoon op het kerkhof begraven kon worden. Pa werd ingezet als tolk voor de familie en zorgde voor een eenvoudige kist en een plekje naast kolonel Silvertop. De familie was hem zeer dankbaar en stuurde pa als dank de gouden manchetknopen van de Kapitein. Pa was hier altijd zo trots op en wilde deze graag nu op zijn kist, om deze aan jullie te tonen.
Na de oorlog ging pa bij de stoottroepen, omdat hij dat. zoals zo veel jongens in die tijd spannend en edelmoedig vond. Het had een dubbele reden, want omdat hij vrijwillig in dienst ging, kreeg hij zijn laatste jaar cadeau van het gymnasium.
Hij ging in Utrecht diergeneeskunde studeren en werd door zijn studiegenoten wat bijgespijkerd die het gym wel hadden afgemaakt. Na een aantal jaren ging hij Dr. Moons in Mill assisteren die het druk had gekregen, omdat hij bij de oprichting van de KI in Beers betrokken was. Ze spraken af dat pa de klanten uit de gemeente Sint Tunnus zou over nemen. Maar eerst moest hij nog afstuderen. Dat kwam door een noodlottig auto ongeluk van Dr. Moons in een stroom versnelling. In het najaar van 1954 studeerde hij af, en startte hij zijn eigen praktijk op 1 november aan de Deurnseweg in Oploo. Maar voor het zover was trouwde hij vier dagen eerder met ons ma. Zijn oudere broer Harry, waar hij samen mee op kostschool in Reusel had gezeten had hem gekoppeld aan een jongere zus van zijn vrouw Jeanne. Ma werd zijn steun en toeverlaat en liet pa worden wie hij was. In 1958 werd er verhuisd van de Deurnseweg naar Den Hoek. Odette, Twan, Janine en Jan jr. maakten het gezinsleven compleet.
Na 10 jaar praktijk maakte pa de overstap naar de KI in Beers. Hij volgde Dr. Moons voor de tweede keer op. Hij hield niet van heilige huisjes en schopte ze met regelmaat omver. Bijvoorbeeld de snelle omschakeling naar diepvries sperma en later de introductie van de Rode Holstein Friesians. Het kon de autoriteiten niet altijd bekoren, maar de boeren in het land van Cuijk wist hij met zijn overredingskracht te enthousiasmeren.
Naast de KI, zijn lust en zijn leven, had hij ook een bijzondere interesse in de gedragsbiologie. Pa was altijd aan het studeren en in die tijd zat hij ieder vrij moment achter zijn bureau. Hij publiceerde zo nu en dan en in 2009 werd zijn kennis gebundeld in zijn boek "De biologie van menselijk gedrag". Deze publicatie werd mogelijk gemaakt door zijn vriend Wijnand Pon die hij in 1976 leerde kennen als medestander en promotor van het Rode Holstein Friesian Ras.
Vier jaar geleden verhuisde pa en ma naar Park Hoogstraaten in Mill. Opvallend snel vonden ze daar hun draai. Pa heeft daar nog drie geweldige jaren gehad en kon van veel dingen in het leven genieten, zoals het contact met zijn kinderen en kleinkinderen, samen naar ons bosje, lekker eten en drinken, maar ook de deelname aan de Probus waar hij zo'n 40 lezingen gaf. Geanimeerd vertellen zat in zijn bloed.
Afgelopen jaar werd pa geplaagd door fysieke ongemakken. Periodes van hoop afgewisseld door gevoelens van, zoals hij het zelf noemde "algehele malaise". Tijdens zijn eerste verblijf in het ziekenhuis arrangeerde hij al vast zijn uitvaart. De kans van slagen was fifty fifty , hij zelf zei: "het is erop of er onder". Hij schreef toen de tekst voor op het herinneringsprentje en hij maakte zijn wensen kenbaar zoals "vraag Antoine of hij zijn uniform aan doet", zorg er voor dat de manchetknopen van Kapitein Ellis op mijn kist staan en vertel daar iets over". Hij wilde persé dat Bram het lied "we will meet again" zou zingen met Evert op de gitaar en koos de rest van de muziek. Ook wilde hij graag een eenvoudige vuren kist; typisch Brabants hout zonder poespas. zijn broer Harry had hem hier in geadviseerd; Hij had gezegd "ik ga in een populier en jij moet in vurenhout".
Harry betekende veel voor pa. Ze waren immers samen naar de kostschool in Reusel gegaan. Harry had hem daar steeds goed in de gaten gehouden en was zijn steun en toeverlaat. Harry was in de zestiger, zeventiger en begin tachtiger jaren een autoriteit op motorcross gebied. Hij was manager van top rijders als Frans Sigmans, Gerrit Wolsink, en Peter Herlings, internationaal KNMV jurylid en voorzitter van de vereniging die lange tijd de motorcross der Azen in Sint Anthonis georganiseerd hebben.
We kregen allemaal hoop toen hij succesvol uit de eerste operatie kwam, maar het herstel bleef moeizaam en er traden complicaties op. Er volgde nog een operatie die hem hevig verzwakte. De laatste maanden van zijn leven kon pa niet normaal meer eten,.. en drinken ging zelfs erg moeilijk. Hij verlangde naar een vredig einde.
Zijn wens is vervult en hij heeft eindelijk rust, waar hij de laatste dagen zo naar verlangde. Hij is vredig gestorven.. Wij, zijn familie om hem heen, het bracht ons zo dicht bij elkaar.
We zijn hier nu samen gekomen om van een bijzonder mens afscheid te nemen. Een lieve en wereldse man die iedereen wilde bijstaan met zijn goede raad.
We zullen hem, onze altijd aanwezige raadsman, heel erg missen.
Hieronder staat het In Memoriam zoals dat tijdens de crematie uitgesproken werd door Jos van Rooij namens zijn probusvrienden.
Probusclub “Maas en Niers” werd op 7 maart 1991 in Boxmeer opgericht.
Jan was vanaf het allereerste begin lid van deze vriendenclub, die als doel heeft het bevorderen van saamhorigheid en vriendschap van geheel of nagenoeg geheel post-actieven die een maatschappelijk verantwoordelijke functie hebben vervuld en die, ieder vanuit een persoonlijke, intellectuele en maatschappelijke achtergrond, waarde hechten aan het regelmatig ontmoeten van elkaar, waarbij onderlinge hulpvaardigheid, verbreding van kennis en interesse, verruiming van inzicht alsmede ontspanning bindende elementen vormen.
Jan heeft voor onze Probusclub heel veel betekend.
Zijn aanwezigheid, zijn humor, zijn betrokkenheid, zijn kennis van zaken en zijn interesse op velerlei gebied, zijn hulpvaardigheid naar ieder die een beroep op hem deed, we missen hem. Jan was een vriend. Intens werd er meegeleefd toen zijn gezondheid hem in de steek begon te laten en zijn dood bracht grote verslagenheid.
Over verbreding van kennis en verruiming van inzicht:
Hij hield zelf maar liefst 40 lezingen / voordrachten, de laatste op 15 september 2011.
Hij zei die morgen zelf te denken dat dit record lange tijd stand zou houden.
Jan’s liefde voor zijn vak, voor het welzijn van de dieren die aan zijn zorgen werden toevertrouwd, roep ik in herinnering, evenals zijn respect voor elke veehouder, elke veehoudster en voor ieder die hij met raad en daad bij mocht staan.
Het gedrag van mensen bood Jan gelegenheid tot reflectie en tot onderzoek.
Hij bestudeerde met name de biologische grondslag van het menselijk gedrag en schreef daarover een indrukwekkend boek.
Ethologie is de wetenschap die zich bezig houdt met onderzoek naar het natuurlijke gedrag van dieren. Een dier vertoont 'natuurlijk gedrag' uit zichzelf. Het gedrag is aangepast aan de omstandigheden, en helpt een dier om te overleven.
Maar hoe zit het met de mens, welk gedrag vertoont de mens, hoe overleeft de mens?
Het begon met het manipuleren met het DNA van fruitvliegjes waardoor allerlei gedragspatronen konden worden opgewekt.
Je kon fruitvliegjes sloom of juist heel actief maken. Je kon het DNA zo recombineren dat die fruitvliegjes gemakkelijker iets leerden en onthielden. Iets voor het hedendaagse onderwijs!
Nu is een mens een ander wezen dan een fruitvliegje, maar de stap naar de biologische grondslag van seksualiteit, criminaliteit, welzijn, verslaving en depressie, schizofrenie, van agressie en van godsdienst was met het manipuleren van het DNA van het fruitvliegje gezet.
Spreekt Dick Swaab van een kwabje , Jan sprak graag over een genneke als veroorzaker van afwijkend gedrag. Een genneke is in de biologie een onderscheidbare eenheid van erfelijk materiaal, waarmee organismen erfelijke eigenschappen doorgeven aan hun nageslacht.
Jan wist ontzaglijk veel. Hij was een begenadigd spreker. Hij liet ons bij voortduring kennis maken met zijn verworven inzichten zonder dat hij zijn borst vooruit stak.
Hij was heel stellig, maar kon een andere opvatting waarderen en accepteren, je moest wel van goeden huize komen.
Bij het jaarlijks diner plezierde hij alle Probus-aanwezigen met zijn anekdotes en grappige verhalen uit te tijd toen hij nog als veearts werkzaam was.
Jan droeg de jazzmuziek een warm hart toe.
Het North Sea Jazz Festival is volgens mij voor hem bedacht. Ik weet niet of hij er de eerste keer bij is geweest. In 1976 vond de eerste editie van het festival plaats in Den Haag: zes podia, 30 uur muziek en 300 musici trokken meer dan 9000 bezoekers. Allerlei jazzgrootheden traden op, waaronder Sarah Vaughan, Count Basie, Dizzy Gillespie, Miles Davis en Stan Getz.
Jan vertelde dat hij vroeger heel vaak naar het Het North Sea ging.
Op 15 september 2011 , zijn veertigste optreden, sprak Jan over jazz - zangeres Billie Holiday en liet hij film- en geluidsfragmenten horen.
Hij zei over jazz in één van zijn openingszinnen: “Je moet er receptoren voor hebben, je vindt het mooi of helemaal niet mooi”.
Het ging over Billies dramatisch leven, over de geestelijke kwellingen en verminkingen door een omgeving die haar uitbuitte en mishandelde, tot ze uiteindelijk stierf op 44-jarige leeftijd. Jan liet ons haar pijn en verdriet horen zoals die door melodieën en tekst heen klonk. Heel indrukwekkend.
Een van de Probusvrienden , Jos Verhagen stuurde mij volgend bericht.
“Om de een of andere reden heb ik behoefte om - door middel van deze mail aan jou - nog even stil te staan bij het bericht dat je ons vanmorgen gaf over het overlijden van Jan Goossens. Ik ben nog maar heel kort bij Probus Boxmeer, zeker heel kort als ik me realiseer hoe lang anderen al deel van Probus zijn. Ik heb Jan dus ook maar kort meegemaakt, maar hij heeft meteen diepe indruk op me gemaakt.
Voor mij was Jan meer dan zomaar iemand. Hij bepaalde voor mij het gezicht van de groep. Natuurlijk kende ik zijn leeftijd, maar het vreemde was dat je in contact met hem nooit iets van die leeftijd merkte. Wat je in contact met hem vooral voelde was zijn vitaliteit, zijn brede en goed onderbouwde kijk op de dingen en zijn betrokkenheid. En natuurlijk zijn milde humor. Voor mij wordt Probus anders nu Jan er niet meer is. Als hij met een optredende gastspreker van mening verschilde, verstond hij de kunst om die mening heel scherp te formuleren en kon hij tegelijkertijd zijn opponent geheel in diens waarde laten. Een zeer erudiet mens. Ik zal hem echt missen”.
Lieve Hannie, kinderen en kleinkinderen, je zult hem verschrikkelijk missen maar de herinnering aan Jan, jouw man, Hannie, aan jullie vader, aan jullie fantastische opa Jan zal het winnen van het verdriet van nu. Leef samen in dierbare herinnering aan hem.
Jos van Rooij, Voorzitter van Probus “Maas en Niers”, Sambeek 29 september 2012.
Jos heeft aan het einde van de dienst het "in Paradisum" voor pa gezongen. Hij kon hem geen groter plezier doen. Hieronder staat wat de reden hier van was.
Pa werd op 7 mei 2012 voor de eerste keer geopereerd. Vlak daarvoor schreef hij zijn wensen op. Later op 14 augustus stuurde hij deze mail naar mij toe:
Twan,
Als je een advertentie in de Gelderlander laat zetten, dan Jan Goossens, veearts en geen dierenarts. Ook geen titel zoals Drs.
Alles wat ik heb opgeschreven heb ik gedaan in het ziekenhuis op de Zondag 6-5-2012 voor de operatie op Maandag. Ik wist toen dat ik ongeveer 50 % kans had dat de operatie zou lukken. Ik keek toen de dood dus voor 50 % recht in de ogen en dat was een emotionele ervaring die heel diep ging.
Begeleiding van de kist:
Twan en Jan
Robin jun. en Antoine
Mathijs en Bram
Als het kan Antoine in zijn mooi soldaten pak met onderscheidingen. Je kunt dan vertellen dat ik dat graag wilde omdat ik zo trots op hem was. Ik heb hem op die Zondag voor de operatie gezegd dat ik aan de duizenden jongens die hun leven gaven voor onze vrijheid moest denken als ik hem als soldaat zag. Hij was ook direct bereid om de plaats in te nemen in Uruzgan voor een jongen die vanwege familie omstandigheden naar huis moest. Ik heb hem toen op die Zondag verteld dat ik daarom zo trots op hem was en zo veel van hem hield. We hebben toen samen met de handen in elkaar gehuild. Het was een van de emotionele gebeurtenissen van die dag die heel erg diep gingen.
Ik wil niet graag met de traditie breken die lang geleden in Deurne begon en waarbij dit lied bij de uitvaart van al mijn voorvaders gezongen is.
(hier volgt nog een verhaal wat hij met zijn broer Harry ingesproken heeft)
Je kon fruitvliegjes sloom of juist heel actief maken. Je kon het DNA zo recombineren dat die fruitvliegjes gemakkelijker iets leerden en onthielden. Iets voor het hedendaagse onderwijs!
Nu is een mens een ander wezen dan een fruitvliegje, maar de stap naar de biologische grondslag van seksualiteit, criminaliteit, welzijn, verslaving en depressie, schizofrenie, van agressie en van godsdienst was met het manipuleren van het DNA van het fruitvliegje gezet.
Spreekt Dick Swaab van een kwabje , Jan sprak graag over een genneke als veroorzaker van afwijkend gedrag. Een genneke is in de biologie een onderscheidbare eenheid van erfelijk materiaal, waarmee organismen erfelijke eigenschappen doorgeven aan hun nageslacht.
Jan wist ontzaglijk veel. Hij was een begenadigd spreker. Hij liet ons bij voortduring kennis maken met zijn verworven inzichten zonder dat hij zijn borst vooruit stak.
Hij was heel stellig, maar kon een andere opvatting waarderen en accepteren, je moest wel van goeden huize komen.
Bij het jaarlijks diner plezierde hij alle Probus-aanwezigen met zijn anekdotes en grappige verhalen uit te tijd toen hij nog als veearts werkzaam was.
Jan droeg de jazzmuziek een warm hart toe.
Het North Sea Jazz Festival is volgens mij voor hem bedacht. Ik weet niet of hij er de eerste keer bij is geweest. In 1976 vond de eerste editie van het festival plaats in Den Haag: zes podia, 30 uur muziek en 300 musici trokken meer dan 9000 bezoekers. Allerlei jazzgrootheden traden op, waaronder Sarah Vaughan, Count Basie, Dizzy Gillespie, Miles Davis en Stan Getz.
Jan vertelde dat hij vroeger heel vaak naar het Het North Sea ging.
Op 15 september 2011 , zijn veertigste optreden, sprak Jan over jazz - zangeres Billie Holiday en liet hij film- en geluidsfragmenten horen.
Hij zei over jazz in één van zijn openingszinnen: “Je moet er receptoren voor hebben, je vindt het mooi of helemaal niet mooi”.
Het ging over Billies dramatisch leven, over de geestelijke kwellingen en verminkingen door een omgeving die haar uitbuitte en mishandelde, tot ze uiteindelijk stierf op 44-jarige leeftijd. Jan liet ons haar pijn en verdriet horen zoals die door melodieën en tekst heen klonk. Heel indrukwekkend.
Een van de Probusvrienden , Jos Verhagen stuurde mij volgend bericht.
“Om de een of andere reden heb ik behoefte om - door middel van deze mail aan jou - nog even stil te staan bij het bericht dat je ons vanmorgen gaf over het overlijden van Jan Goossens. Ik ben nog maar heel kort bij Probus Boxmeer, zeker heel kort als ik me realiseer hoe lang anderen al deel van Probus zijn. Ik heb Jan dus ook maar kort meegemaakt, maar hij heeft meteen diepe indruk op me gemaakt.
Voor mij was Jan meer dan zomaar iemand. Hij bepaalde voor mij het gezicht van de groep. Natuurlijk kende ik zijn leeftijd, maar het vreemde was dat je in contact met hem nooit iets van die leeftijd merkte. Wat je in contact met hem vooral voelde was zijn vitaliteit, zijn brede en goed onderbouwde kijk op de dingen en zijn betrokkenheid. En natuurlijk zijn milde humor. Voor mij wordt Probus anders nu Jan er niet meer is. Als hij met een optredende gastspreker van mening verschilde, verstond hij de kunst om die mening heel scherp te formuleren en kon hij tegelijkertijd zijn opponent geheel in diens waarde laten. Een zeer erudiet mens. Ik zal hem echt missen”.
Lieve Hannie, kinderen en kleinkinderen, je zult hem verschrikkelijk missen maar de herinnering aan Jan, jouw man, Hannie, aan jullie vader, aan jullie fantastische opa Jan zal het winnen van het verdriet van nu. Leef samen in dierbare herinnering aan hem.
Jos van Rooij, Voorzitter van Probus “Maas en Niers”, Sambeek 29 september 2012.
Jos heeft aan het einde van de dienst het "in Paradisum" voor pa gezongen. Hij kon hem geen groter plezier doen. Hieronder staat wat de reden hier van was.
Pa werd op 7 mei 2012 voor de eerste keer geopereerd. Vlak daarvoor schreef hij zijn wensen op. Later op 14 augustus stuurde hij deze mail naar mij toe:
Twan,
Als je een advertentie in de Gelderlander laat zetten, dan Jan Goossens, veearts en geen dierenarts. Ook geen titel zoals Drs.
Alles wat ik heb opgeschreven heb ik gedaan in het ziekenhuis op de Zondag 6-5-2012 voor de operatie op Maandag. Ik wist toen dat ik ongeveer 50 % kans had dat de operatie zou lukken. Ik keek toen de dood dus voor 50 % recht in de ogen en dat was een emotionele ervaring die heel diep ging.
Begeleiding van de kist:
Twan en Jan
Robin jun. en Antoine
Mathijs en Bram
Als het kan Antoine in zijn mooi soldaten pak met onderscheidingen. Je kunt dan vertellen dat ik dat graag wilde omdat ik zo trots op hem was. Ik heb hem op die Zondag voor de operatie gezegd dat ik aan de duizenden jongens die hun leven gaven voor onze vrijheid moest denken als ik hem als soldaat zag. Hij was ook direct bereid om de plaats in te nemen in Uruzgan voor een jongen die vanwege familie omstandigheden naar huis moest. Ik heb hem toen op die Zondag verteld dat ik daarom zo trots op hem was en zo veel van hem hield. We hebben toen samen met de handen in elkaar gehuild. Het was een van de emotionele gebeurtenissen van die dag die heel erg diep gingen.
Op de voorgrond Antoine. Daarachter de hoogsten in rang van de NL krijgsmacht onderdelen
Muziek voor de crematie.
De crematie plechtigheid moet in het teken van dankbaarheid staan vanwege het vele goede en weinig slechte dat ik tijdens mijn leven heb ondervonden.
Daarom kun je het een en ander vertellen over mijn leven ( zie verhaal over mijn leven en verder wat je vermeldenswaard vindt.)
Pa zette enkele jaren geleden zijn levensloop op papier. Over enige tijd volgt een link naar zijn levensloop.
Muziek
Requiem for a soldier. Het is het thema van de film “band of brothers” Ik ben een van de weinigen die de bevrijding nog bewust heeft meegemaakt en ben altijd zeer dankbaar geweest voor de Engelse en Amerikaanse soldaten die ons bevrijd hebben en hun leven voor ons gaven.
Robin jun. Weet wel waar hij dat stuk kan vinden. Het staat ook op een van de memory sticks in de lade van mijn tafel.
Het thema van Turks fruit door Toots Thielemans. Het staat op het dubbel CD tje Toots Thielemans Yesterday and Today dat in de lade van mijn tafel ligt. Het staat op de tweede Cd met de titel That misty red animal ( no 4)
Ik voel me als jazzliefhebber zeer met hem verwant. Hij is nu 90 en komt net als ik aan het eind van zijn leven. Ik voel dankbaarheid voor hem voor de grandioze muziek die hij gemaakt heeft.
Als het kan zou ik graag hebben dat Bram het lied “We'll meet again don't know where don't no when” van Vera Lynn zingt met Evert op gitaar. Ze kunnen het ook van te voren op een schijfje zetten als ze dat liever willen. (de link gaat naar de versie van Vera Lynn. De versie van Bram en Evert volgt).
Dan om te besluiten Jos van Rooij vragen om “in Paradisum” te zingen.
De crematie plechtigheid moet in het teken van dankbaarheid staan vanwege het vele goede en weinig slechte dat ik tijdens mijn leven heb ondervonden.
Daarom kun je het een en ander vertellen over mijn leven ( zie verhaal over mijn leven en verder wat je vermeldenswaard vindt.)
Pa zette enkele jaren geleden zijn levensloop op papier. Over enige tijd volgt een link naar zijn levensloop.
Muziek
Requiem for a soldier. Het is het thema van de film “band of brothers” Ik ben een van de weinigen die de bevrijding nog bewust heeft meegemaakt en ben altijd zeer dankbaar geweest voor de Engelse en Amerikaanse soldaten die ons bevrijd hebben en hun leven voor ons gaven.
Robin jun. Weet wel waar hij dat stuk kan vinden. Het staat ook op een van de memory sticks in de lade van mijn tafel.
Het thema van Turks fruit door Toots Thielemans. Het staat op het dubbel CD tje Toots Thielemans Yesterday and Today dat in de lade van mijn tafel ligt. Het staat op de tweede Cd met de titel That misty red animal ( no 4)
Ik voel me als jazzliefhebber zeer met hem verwant. Hij is nu 90 en komt net als ik aan het eind van zijn leven. Ik voel dankbaarheid voor hem voor de grandioze muziek die hij gemaakt heeft.
Als het kan zou ik graag hebben dat Bram het lied “We'll meet again don't know where don't no when” van Vera Lynn zingt met Evert op gitaar. Ze kunnen het ook van te voren op een schijfje zetten als ze dat liever willen. (de link gaat naar de versie van Vera Lynn. De versie van Bram en Evert volgt).
Dan om te besluiten Jos van Rooij vragen om “in Paradisum” te zingen.
Ik wil niet graag met de traditie breken die lang geleden in Deurne begon en waarbij dit lied bij de uitvaart van al mijn voorvaders gezongen is.
Papa
Pa was een echte jazzliefhebber zijn 40e en laatste Probis lezing ging over zangeres Billy Holyday. Tijdens het einde van de dienst hebben we "I rember you" van Charly Parker en Smile van Madeleine Peyroux voor hem gedraaid .
Hieronder het bericht zoals dat op 2 oktober in de Gelderlander editie Maasland stond.
Pa stond bekend om zijn vele verhalen die hij graag vertelde. hier een voorbeeld op een bijeenkomst in 2009 te Sint Anthonis.
Praktijkverhalen deel 1
Praktijkverhalen deel 2
Praktijkverhalen deel 3
Praktijkverhalen deel 4
Praktijkverhalen deel 5
Praktijkverhalen deel 6
Veel verhalen, vaak op een meegemaakte gebeurtenis, gebaseerd heeft hij zo door de jaren op deze blog gezet. Door aan de linker kant op een maand te klikken kom je ze tussen andere onderwerpen, die zijn aandacht hadden, tegen. Hier een voorbeeld van 7 jaar geleden:
"Als ik soms 's avonds te lang en intensief aan de PC gewerkt heb kan ik niet snel de slaap vatten. Ik pak dan wel eens een diazepammetje om beter te kunnen slapen. Omdat ik nog steeds apotheek houdend dierenarts ben, bestel ik die dan bij de veterinaire groothandel. De laatste keer, dat ik bestelde vroeg de juffrouw aan de andere kant van de lijn: hoe zwaar weegt de hond waar U het voor nodig hebt? Ik antwoordde : ongeveer 85 kilogram. Dat is nog al zwaar voor een hond zei de juffrouw. Ja, maar wat veel erger is, zei ik, hij is ook nog 80 jaar oud".
Pa was een echte jazzliefhebber zijn 40e en laatste Probis lezing ging over zangeres Billy Holyday. Tijdens het einde van de dienst hebben we "I rember you" van Charly Parker en Smile van Madeleine Peyroux voor hem gedraaid .
Hieronder het bericht zoals dat op 2 oktober in de Gelderlander editie Maasland stond.
klik op het artikel voor een vergroting
Pa stond bekend om zijn vele verhalen die hij graag vertelde. hier een voorbeeld op een bijeenkomst in 2009 te Sint Anthonis.
Praktijkverhalen deel 1
Praktijkverhalen deel 2
Praktijkverhalen deel 3
Praktijkverhalen deel 4
Praktijkverhalen deel 5
Praktijkverhalen deel 6
Veel verhalen, vaak op een meegemaakte gebeurtenis, gebaseerd heeft hij zo door de jaren op deze blog gezet. Door aan de linker kant op een maand te klikken kom je ze tussen andere onderwerpen, die zijn aandacht hadden, tegen. Hier een voorbeeld van 7 jaar geleden:
"Als ik soms 's avonds te lang en intensief aan de PC gewerkt heb kan ik niet snel de slaap vatten. Ik pak dan wel eens een diazepammetje om beter te kunnen slapen. Omdat ik nog steeds apotheek houdend dierenarts ben, bestel ik die dan bij de veterinaire groothandel. De laatste keer, dat ik bestelde vroeg de juffrouw aan de andere kant van de lijn: hoe zwaar weegt de hond waar U het voor nodig hebt? Ik antwoordde : ongeveer 85 kilogram. Dat is nog al zwaar voor een hond zei de juffrouw. Ja, maar wat veel erger is, zei ik, hij is ook nog 80 jaar oud".
Pa schreef vele gedichten. Hij schreef een aantal jaren geleden een hele bundel. Veel gedichten waren voor personen die hij goed kende. Ik zal die inscannen en hier later een link plaatsen. Het eerste deel van het gedicht voor ons ma gaat als volgt:
Starry starry nights
Staring in eternity
Feeling endless mystery
I came close to you
We hebben deze tekst gebruikt voor op de rouwbrief.
Pa kon ook zomaar iemand verassen met een gedichtje wat hij dan per mail naar je toestuurde. Op 17 maart 2012 stuurde hij het volgende gedichtje naar ma:
Maandagen hebben iets droevigs
Hannie is naar Helmond voor de klei
Jazz muziek klink door mijn headfhone
maar mijn gedachten zijn er niet bij
Ik heb meer het gevoel om te bidden
iets wat ik lang heb verleerd
er is een restant in mijn zinnen
dat bidden niet vindt verkeerd
Maandagen zijn meestal triestig
maar Hannie is terug van haar klei
Toots speelt heel treurig een ballad
het is Maandag maar toch ben ik blij.
(hier volgt nog een verhaal wat hij met zijn broer Harry ingesproken heeft)
Advertentie zoals die op 1 oktober in de Gelderlander editie Maasland gestaan heeft.
Dit is een overzicht van de statistieken van het weblog van pa. Op 1 oktober waren er 136 unieke bezoekers op zijn site. Van 26 september tot 7 oktober kwamen 641 unieke bezoekers een kijkje op de site nemen.
Klik hierboven en je krijgt een uitzending te zien over de MKZ uitbraak van 1962 die Nederland teisterde. In de staatsbossen van Sint Anthonis werden 120.000 varkens begraven. Een aantal personen wordt hierover geïnterviewd waaronder pa. De uitzending werd april 2001 op TV uitgezonden.
Artikel in de Veeteelt van juni 2004 over de geschiedenis van KI Land van Cuijk
Klik hier voor het artikel
Twan Goossens / t.goossens@zonnet.nl
