Wednesday, January 16, 2008
Glenn Miller
Major Glenn Miller Rechts:schilderij met de Norseman en daarboven de Lancasters, beneden een explosie.
(Mark Poslewaite's illustration)
De muziek van het orkest van Glenn Miller (1904-1944) roept nog steeds nostalgische gedachten op over de bevrijding. Toen de tanks vanaf Deurne via Oploo naar Sint Anthonis rolden, was voor mij de muziek van Glenn Miller, die ik uit een van de speakers van een tank hoorde, het eerste contact dat ik met de bevrijders kreeg.
Miller zat al in 1933 in het beroemde orkest van de Dorsey brothers. Het was in die tijd dat hij het typische geluid wist te maken door een clarinet op een bepaalde wijze met de saxen van het orkest te combineren.
In 1942 ging hij in dienst bij de luchtmacht en na de normale training werd hij al snel kapitein. Hij werd verzocht een band samen te stellen, om de Amerikaanse soldaten in Engeland met typische Amerikaanse “big band jazz” muziek, een beetje het thuis gevoel te brengen dat in die tijd zo typisch Amerikaans was. Het gevolg was de later zo beroemd geworden Glenn Miller Army Airforce Band. In één jaar tijd had de band onder de leiding van Major Miller in Engeland 800 performances gegeven, waarvan 500 via de radio van de BBC.
Op 15 december 1944 vloog hij mee, in een klein vliegtuigje naar Parijs, dat toen 10 weken bevrijd was. Het orkest was van plan een tocht van zes weken langs de soldaten aan het front te maken en met Kerstmis in Parijs te spelen. Hij is echter nooit in Parijs aangekomen. Het was slecht weer, maar Colonel Norman Baesell wilde toch persé met zijn klein vliegtuig (een Norseman) naar Parijs vliegen en Miller kon mee vliegen. Toen Miller vroeg of hij parachutes bij zich had, had de kolonel geantwoord: What's the matter Miller, do you want to live for ever.
Miller was een nog al godsdienstig man en noemde de bijbel zijn meest favoriete boek. Tijdens een interview zei hij echter dat hij het aller voornaamste vond: it don't mean a thing, if it ain't got that swing.
Lang is onduidelijk gebleven hoe Miller verongelukt is. Er waren op hetzelfde moment wel Lancaster bommenwerpers, die boven het Kanaal vlogen en hun bommen in zee wierpen, omdat het oorspronkelijke bombardement op het vaste land van Frankrijk om een of andere reden, was afgelast. Een van de vliegers die in de staart van het vliegtuig zat ( geschutskoepel) en die naar beneden keek riep via de intercom: Did you see that kite go in ( kite is slang voor een klein vliegtuigje) Omdat het afwerpen als dat nodig was op een daarvoor bestemde plaats boven zee moest gebeuren hadden de vliegers niet veel medelijden met de vlieger. “Nobody is supposed to fly there” had nog iemand geroepen. Omdat het ongeluk nog enkele dagen verzwegen werd en men bang was voor de morele gevolgen bij de soldaten, als de werkelijke toedracht bekend zou zijn geworden, is tot zelfs nu toe een en ander steeds in nevelen gehuld gebleven. Het heeft tot einde 1985 geduurd voordat dit verhaal in The New-York Times gepubliceerd werd.
