Blog dagboek van Jan Goossens

Links: De twee-motorige havilland Mosquito
Rechts:De lancaster, die in de Rips is verongelukt.

Een aantal gegevens, die ik in deze stukjes verwerk, krijg ik van Hans Ooms


Op 21 februari 1945 werd in de Rips bij de Gertruda hoeve van de familie Ypma, langs de Middenpeelweg, een Lancaster bommenwerper omlaag geschoten van het 83ste squadron van de RAF. De Flying Officer, Sidney Marsh en zes andere vliegers van het toestel, kwamen hierbij om het leven. Hij is met de andere zes vliegers van de Lancaster, in Mierlo op het soldaten kerkhof begraven. Een pilot officer (tweede luitenant) uit Australië bracht het er levend van af. De totale bemanning bestond dus uit 8 man.

Zij kwamen van het vliegveld Coningsby, in Engeland en het doel was Gravenhorst in Duitsland. De moeder van Sidney Marsh was Mary Marsh. Zij kwam jaarlijks bij mijn ouders en later bij mijn broer Martien en zijn vrouw Thea, in Sint Anthonis enkele dagen logeren, om het graf van haar zoon te bezoeken. Ze bezocht later tevens het graf van haar aangenomen zoon, die ook piloot was. Hij was na de oorlog instructeur op het vliegveld Gilze-Rijen en was daar tijdens een proefvlucht verongelukt, en in den Haag op het kerkhof Westduin begraven. In de begin zestiger jaren is de moeder van deze twee piloten gestorven. Sidney Marsh was van het 83ste squadron, dat eerst Manchesters bombers gevlogen had, maar in 1942 van Lancasters werd voorzien.
In augustus 1942 werd het 83ste squadron deel van de Pathfinder force. W.G. Wishart was een van de jongste squadron leaders. Hij was 22 jaar en had al op 19 jarige leeftijd Lancasters van Canada naar Engeland gevlogen. Hij had de onderscheidingen DSO (distinquished service order) en DFC (distinquished Flying cross). De 43 jarige group captain (kolonel) Anthony Caron Evans-Evans DFC was basis commandant van het 83th Squadron en was gezagvoerder van de Lancaster, die op 21 februari 1945 in De Rips omlaag kwam en is ook in Mierlo begraven.
De Pathfinder force bestond uit de beste piloten. Zij vlogen 's nachts voor de bommenwerpers uit om het doel met lichtgevende granaten aan te duiden, voor de volgende bommenwerpers van de zogenaamde main force. De ervaren piloten van de Pathfinder force vonden in het donker en vaak bewolkte hemel, terwijl op de grond alles verduisterd was, hun doel met een nieuw systeem, dat OBOE genoemd werd. Er werden van twee ver van elkaar gelegen plaatsen in Engeland, radiogolven naar het doel gestuurd. Deze golven werden door de transponders van de vliegtuigen terug gekaatst en men kon zo vrij goed radiografisch het doel aangeven aan de piloten. Dit kon met een nauwkeurigheid van ongeveer 110 meter, wat voor die tijd zeer goed was.
Op het laatst werden de twee-motorige De Havilland Mosquito's toestellen gebruikt voor dit doel. Deze toestellen waren van plywood, dus van hout gemaakt. Er werden lagen van verschillende houtsoorten gebruikt, waardoor een stevige en toch lichte romp werd verkregen.Ze werden wel "the wooden wonder"of Timber terror"genoemd. Het waren twee-motorige twee-persoons bommenwerpers, die 454 kg bommen over 2400 km konden vervoeren. De maximum snelheid was 644 km/uur en ze konden 12,8 km hoog vliegen. Dat maakte deze vliegtuigen praktisch ongevoelig voor de Duitse afweer en nachtjagers. Zo konden ze Berlijn bombarderen op 30 januari 1943, toen Göbbels en Goering daar een grote meeting zouden toespreken. De bijeenkomst van de nazi's werd dan ook danig verstoord. Goering had ooit gezegd: Ich will nicht Hermann Göring, sondern Hermann Meyer heißen, wenn jemals ein feindliches Flugzeug die deutschen Reichsgrenzen überfliegen würde."

De havilland Mosquito