Blog dagboek van Jan Goossens

Links: de Mustang Rechts: de flying fortress

veel informatie krijg ik van Hans Ooms

In april 1940 gaf de Britse overheid opdracht aan de Amerikanen om in 120 dagen een modern type jachtvliegtuig te ontwerpen. Twee maanden voor Pearl Harbor (7 december 1941) werden de eersten afgeleverd. Het was het begin van een toestel dat na een aantal veranderingen en verbeteringen uiteindelijk de P 51 D Mustang zou worden. Het voornaamste was, dat behalve een uitstekende bewapening en wendbaarheid het toestel veel brandstof, deels in zogenaamde “drop-tanks” kon meenemen. Dat maakte het mogelijk om de bommenwerpers tot ver in Duitsland te begeleiden en zo de enorme verliezen te verminderen. Tot dat moment waren de bommenwerpers vaak, ondanks hun zware bewapening als het ware “lame ducks” voor de Duitse Focke-Wulfs FW190 .

In het begin van de oorlog gold nog de zogenaamde Douhet's theorie, volgens welke meermotorige bommenwerpers mits ze hoog genoeg en in formatie vlogen en zwaar bewapend waren zonder veel risico konden bombarderen. ( The bomber will always get through) Dit bleek niet te kloppen en de verliezen van de geallieerden waren dan ook deels tot het einde van de oorlog zeer groot. Omdat ook de Duitsers hun bommenwerpers niet konden begeleiden met jachtvliegtuigen besloten zowel de Duitser als de Engelsen om 's nachts te gaan bombarderen. Door verbeterde Radar technieken was dat ook geen oplossing van het probleem.

In het midden van 1942 kwamen de Amerikanen de Engelsen te hulp, hoewel toen nog op bescheiden schaal. In januari 1943 werd tijdens de “Casablanca conference” besloten dat men gezamenlijk met een “combined strategic bombing offensive”zou beginnen en in Maart 1943 ging dit van start, met 669 Engelse bombers en 303 van de Amerikaanse achtste Airforce. (USAAF).

Aanvankelijk bleven de Amerikanen overdag vliegen, volgens het oude principe van Douhet. Zij meenden dat het met de viermotorige B-17 flying fortress, mogelijk was om overdag bombardementen tot ver in Duitsland uit te voeren. Deze toestellen konden met een zeer zware bommenlast 10 uur in de lucht blijven, terwijl ze op 3 km hoogte met minsten 320 km per uur vlogen. Toch waren ook hier de resultaten teleurstellend en men verloor gemiddeld 10% van de vliegtuigen, met bovendien een groot aantal, die beschadigd terug keerden. In de verhalen over deze luchtaanvallen kan men dan ook lezen dat er soms vermeld wordt: “A few more raids and there would be no bombers left”.

De meest ernstige verliezen werden in maart 1944 geleden toen Air chief Marchall Sir Arthur Harris met de bijnaam Bomber Harris opdracht gaf Neurenberg te bombarderen. De aanval was riskant omdat de afstand ongeveer 2,500 km was en te ver voor de Mustangs om ter bescherming mee te vliegen. Bovendien moest 8 uur gevlogen worden. De stad Neurenberg was bovendien vanwege haar Nazi verleden zwaar beschermd. Meestal was er in de maand maart wel wat bewolking die gunstig was voor de bombers. Op de betreffende nacht was het volle maan en helder weer. Er vlogen 800 vliegtuigen in die nacht. Er was nog een ander nadeel. Normaal lieten de bommenwerpers geen strepen (vapor trail) achter als ze lager dan 7,5 km vlogen. Door onbekende oorzaak lieten op die dag de toestellen wel strepen na, hoewel de meeste lager vlogen zelfs niet hoger dan ongeveer 5 km.

De gevolgen waren catastrofaal. 59 bombers werden in één uur door de Messerschmitt 109 en Focke-Wolfe jagers omlaag geschoten, en het totale cijfer was 64 Lancasters, 31 Halifax's, met een verlies van 670 man.

De nieuwste versie van de Mustang kwam in maart 1944, precies op tijd om de invasie in Normandië te begeleiden. Na 1957 is de Mustang niet meer gebouwd.
De B-17 Flying Fortress