Blog dagboek van Jan Goossens

Boven: Squadron leader Carpenter


De afbeelding links is een Avro Lancaster






James Bucklitsch was een van de bemannings leden, van een Engelse bommenwerper (Avro-Lancaster) die op 25 juli 1943 door een Duitse majoor, met de naam Werner Streib, die vanaf vliegveld Venlo was opgestegen, hier in de buurt werd neergeschoten. Van de 8 vliegers kwamen er 5 om. Het vliegtuig kwam terecht op Cleefswit een landgoed in Elzendorp. Als men via de rotonde in Elzendorp naar Gemert rijdt dan ligt het links aan de kant van de weg.
Drie vliegers zijn met de parachute gesprongen, waarvan een met de naam James Bucklitsch. Ze vlogen een Avro-Lancaster en toen ze werden aangeschoten vlogen ze ongeveer 6,5 km hoog. Ze hoorden tot het 103th squadron van de Royal Airforce.

Het 103th squadron was gevestigd op het vliegveld Elsham Wolds dat ligt in North lincolnshire in het Noord-Oosten van Engeland ongeveer 15 km van de stad Hull. Het 103th squadron bestond uit vliegers van alle Commen Wealth staten zoals Canada, Australië enzovoort. Het 103th squadron verloor in de oorlog 198 vliegers. Er werd gevlogen met Lancasters en het squadron maakte de meeste vluchten van allemaal. De Lancaster met het nummer ED 888 met de naam “Mike Squared” maakte tussen mei 43 en december 44 de meeste vluchten, in totaal 140 (sorties) en was daarvoor 974 uren in de lucht.

James kwam op 26 juli vroeg in de morgen, terecht bij een boer met de naam Bontrup, een Rijksduitser die op de stichting in Oploo woonde. Een Canadees genaamd Brazil en een Zuid Afrikaan met de naam Carpenter kwamen elders terecht. Zij zijn door de ondergrondse opgepikt. Carpenter kwam bij Loeffen in de staatsbossen terecht en Brazil bij Jos Verbeek, de gemeente opzichter. Majoor Carpenter was de piloot en gezagvoerder van het vliegtuig. Ze gingen vervolgens naar onderduik-adressen in Weert, vandaar naar Brussel en tenslotte naar Parijs waar ze werden gearresteerd door de Duitsers..

Ik heb altijd gedacht dat alle mensen behalve James Bucklitsch in het vliegtuig waren omgekomen. Dat dacht James ook, want we konden toen niet weten dat er nog twee meer met de parachute gered waren. James was wellicht door zijn gunstige plaats als navigator (of bomb-aimer) als eerste uit het vliegtuig kunnen springen voordat het ontplofte. Dat er nog twee meer ontsnapt waren kwam je vanzelf niet te weten, omdat het onderduiken natuurlijk in het grootste geheim gebeurde.
Dat blijkt ook wel uit een aantekening van de Duitsers zelf, die ik van Hans Ooms kreeg.

In het duitse Tagebuch Nr. 6 des Kommando Flughafenbereich 6/III van de toenmalige Fliegerhorst Gilze-Rijen staat een vermelding van de zgn. Abschuss van dit toestel. Het bericht is als volgt:
26.7.43—00.46 Uhr, Abschuss einer Avro-Lancaster bei Elsendorp gemeinde Gemert 10 km...Helmond, durch Major Streib 1.NJG 1, Venlo
Besatzung 7 Mann davon 2 geborgen, 1 gefangen. Rest vermutlich in den Trümmern. Flzg. Mit Bombenlast detoniert.
NJG staat overigens voor Nachtjagdgeschwader/ Flzg =Flugzeug.

Het vliegtuig was opgestegen in Engeland om 10 voor 10 's avonds en had als doel de stad Essen. Om kwart voor één 's nachts, viel het op Cleefswit.

Major Werner Streib (1911-1986) was een zeer bekende nachtjager piloot, die in totaal 65 bommenwerpers 's nachts neerschoot. Hij was de eerste Duitse piloot die het revolutionaire toestel de HE 219 vloog. Op 11-juli 1943 wist hij in korte tijd samen met zijn radio operator Fischer 5 Engelse bommenwerpers neer te schieten. Omdat de olie van een bommenwerper op zijn ruit kwam moest hij een zeer moeilijke landing maken waarbij het toestel in 4 stukken brak.
Na de oorlog werd hij Brigade generaal in de Deutsche Bundeswehr.

Vader en ik zijn de daarop volgende morgen met de auto van ik meen Charles Manders naar Bontrup gereden, Er waren toen maar enkele auto's en die liepen op houtblokjes. Bontrup was bij ons thuis 's ochtends al heel vroeg komen melden, op verzoek van James, dat er een piloot bij zijn boerderij gevallen was. Wij zijn toen direct naar Bontrup gereden en hebben de sergeant, die naar ik meen, de functie van navigator in het vliegtuig had, daar opgehaald. Omdat de piloot redelijk Duits kon, konden ze samen elkaar het een en ander duidelijk maken.
James is toen met ons meegegaan naar het raadhuis en heeft daar veel bezoek gehad van veel mensen die met cadeautjes kwamen. Die cadeautjes bestonden in die tijd uit kleine dingen zoals een appel of een reep surrogaat chocolade enzovoort. Ik kreeg van hem een horloge en een vulpen plus sigaretten, die in een noodrantsoenendoos verpakt waren en die ik zelf mocht houden.
Het horloge en de vulpen moest ik terug sturen, zodra we bevrijd waren, naar zijn vrouw en veel groeten doen, als hij onverhoopt niet meer na de oorlog naar Engeland zou kunnen terug keren.
James was al eerder een keer omlaag gekomen en was toen via een zeer avontuurlijke tocht weer terug naar Engeland gegaan. Daar had hij geen zin meer in en hij had bovendien zijn voet verstuikt wat veel pijn deed. Hij had een vrouw en een dochtertje thuis en hij vond dat hij zijn part van de oorlog wel gehad had. Bovendien was hij er van overtuigd dat de oorlog niet lang meer zou duren en ging daarom liever in krijgsgevangenschap, hoewel hij zich realiseerde dat dat ook gevaarlijk zou kunnen zijn. Direct nadat we bevrijd waren door de Engelsen sprak ik een jonge luitenant, die ik het verhaal vertelde. Hij bood me aan de pen en het horloge aan de vrouw van James te geven, omdat hij met verlof naar huis mocht en ook in Londen woonde. Later had ik spijt, omdat ik dacht als dat maar niet verkeerd afloopt . Gelukkig kwam hij na een week terug met een brief en foto van de vrouw van James Buklitsch, die ons hartelijk bedankte. Na de oorlog is hij gezond thuis gekomen. Mijn broer Martien en een schoolvriend van hem, zijn na de oorlog naar Engeland gefietst en hebben, onder anderen, hem bezocht.