Saturday, August 18, 2007
Dure geneesmiddelen
Professor Nicolas Wald, ontwerper van de polipil
In Nederland mag geen reclame gemaakt worden voor geneesmiddelen die op recept van de arts verkrijgbaar zijn. In Amerika is dat de laatste tien jaren wel toegestaan. Dit heeft tot gevolg gehad dat er in 1996 nog maar 11,4 miljard dollar aan reclame werd besteed, voornamelijk aan artsen, door de farmaceutische industrie. In 2005 was dit al gestegen naar 29,9 miljard dollar. De reclame direct gericht naar de eventuele patiënten was gestegen met 330%, maar was slechts 14% van het totaal dat de industrie aan reclame besteedde. De rest gaat direct naar de artsen en wordt deels besteed aan proefpaketten, die rechtstreeks aan de patiënten kunnen worden uitgedeeld. Het gevolg is dat veel gepatenteerde dure middelen gebruikt worden, die beter konden vervangen worden door middelen met dezelfde werkzaamheid, waarvan het patent verlopen is en die goedkoop kunnen worden nagemaakt in landen zoals India en China. Daardoor is het te begrijpen dat de farmaceutische industrie niet zit te wachten op een goedkope polypil die in het artikel op 20 juli is genoemd. Het gebruik van deze polypil, die samengesteld is uit geneesmiddelen, waarvan het patent verlopen is, zou de verkoop van dure geneesmiddelen die niet patent vrij zijn enorm kunnen schaden. In de praktijk blijkt dat zowel de artsen als de patiënten zeer gevoelig zijn voor de gemaakte reclame. Een nadeel zou kunnen zijn dat de industrie minder gemotiveerd kan zijn om veel geld in onderzoek naar nieuwe preparaten te steken. Een voordeel is dat preparaten waar veel reclame voor wordt gemaakt en die daardoor zeer veel gebruikt worden schade kunnen aanrichten als later blijkt dat de reclame misleidend is geweest. Het preparaat vioxx van Merck dat uit den handel moest worden genomen is hiervan een voorbeeld.
J.M. Donohue and Others
A decade of direct-to-consumer advertising of prescription drugs.
|
|
