Blog dagboek van Jan Goossens

De vertaling in het sint Tunnis dialect van een Canadees gedicht, dat ik van Albert kreeg, van een oud vrouwtje in het bejaardenhuis, die zich met een gedicht tot de zusters wendt.

Wa ziede gullie, vrolly?, wa ziede gullie?
Wa ziede gullie, as ge nor mej kiekt?

Un nölend aauw wief, nie goed wies, mit d' oëge bliekend hiël wiet weg.
Dè èt mi lang tend, en niks zet, as gullie hard roept: “ik woi dè ge 't us probiërde”.

Iemes, die 'r gen erg in het, wa gullie vur hur doet, en altied wel unne sok of unne schoen kwiet is.
Die, tège de kiër, of nie, ow lut doen wa ge wilt, mit waasse en voere, den dag vol te make.

Is dè wa gullie dinkt? Is dè wa gullie ziet? Dan doe ow oëge us ope, want ge kiekt nie nor mien.
Ik zal olie us zegge, wie ik bin, as ik hier zoë zit, en doe wa gullie vroagt en èèt as gullie 't wilt.

Ik bin un kiend van tien joar alt, mit unne vat en moen, bruurs en zusters, die veul mi mekaar op hebbe.
Dan wèr un dèr van zèstien, mi vleugels an de vuut, die dromt, dè gaauwechtig unne jong op hör af zal komme.

Efkes latter un vrommes, van vijf en twintig, die èges jonge het, die meej noëdig hebbe en unne zekere en gelukkigen thuus.
Un vrommus now van dartig, mi hard groeiende kiender, an elkaar verbonde, mi bènd, die blievend zien.

Mit de fertig, nog ens, de kiender zien volwaasse en uutgevloge now, miene mins nève mien, en hej zörgt er vör, dè ik niks te klage heb.
Dan mit de fieftig, kiendjes speule rond mien kneiën, weej hebbe wer kiender, miene mins en ik.

Mar donker daag komme 'r now an, miene mins is doëd, ik kiek voruut en bin duk engstig en alliën.
De kiender voeie now d'r ège kiender op, en ik dink an vroeger joare en de genègenheid, die ik krig.
Now bin ik un aauw vrommes, de natuur is wriëd, en makt van ow iemes, die kiekt of ie nie goed wies is.

De moiïgheid is 'r af en 't lief is geslaïkt, dur zit unne stiën wor urst zaat un hart. Mar binne in dè aauw geramt zit nog un jong dèr en now en dan bluit mien verslete hart wer.

Ik dink an 't plezier, mar ok an de pien en lèèf 't lève wer opperneejt. Ik dink an al die joare, toch nog te wennig en te gaauw gegoan en leg mej d'r bej ner, dè niks altied kan bestoan.

Dorrum doe de oëge us ope en ziet gèn aauw kremmig wief, kiek bèter en ziet meej. Dink hier an, as ge wer us un aauw vrommes tège komt, en links lot ligge, zonder nor hör jong ziel te kieke
Want ens op unne goeie dag, ziede gullie ok zo wiet.