Tuesday, September 13, 2005
In 1925 werd vader burgemeester in St. Anthonis. Hij was voor die tijd secretaris in Deurne, aan de andere kant van de Peel gelegen. Het waren twee verschillende werelden, Deurne en St. Anthonis, eeuwen lang streng gescheiden door de peel. Daarom kwam tante Maria, een ongetrouwde zuster van moeder, eens in de maand met de fiets naar St. Anthonis om het nieuws uit Deurne te vertellen. Zij bracht wel eens een klein jongetje mee uit de kinderrijke buurt, de Wiemel geheten, om zo de moeder van het jongetje even wat meer vrijheid te geven. Op een gegeven moment, toen tante Maria druk aan het vertellen was, zat het jongetje onder de tafel met een blokkendoos te spelen. Vader wipte hem met de punt van zijn grote ouderwetse schoenen een eindje omhoog, om vervolgens onnozel rond te kijken of hij van niets wist. Het jongetje kwam onder de tafel uit en keek eerst naar moeder, maar die zat volgens hem te ver weg. Toen keek hij naar tante Maria, maar zijn vertrouwen in haar was zo groot, dat die ook al snel afviel. Toen keek hij naar vader en zei in onvervalst Deurne's dialect: dè waarde gai, mi aw grouwte puit.
